Η πρώτη δοκιμασία για την κυβέρνηση Μητσοτάκη
Από
την πρώτη στιγμή ανάληψης της εξουσίας η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε επαρκώς προετοιμασμένη
να διαχειριστεί το κράτος. Με ταχύτητα προχώρησε σε τομές, διαρθρωτικές αλλαγές,
κατάθεση νομοσχεδίων, αναδιαρθρώσεις δημοσίων επιχειρήσεων, αποκρατικοποιήσεις,
μείωση της φορολογίας, βελτίωση του περιβάλλοντος για την δημιουργία
επενδύσεων. Και όλα αυτά το ένα μετά το άλλο σε συνδυασμό με την δυναμική που αποπνέει
ο αέρας μια νέας διακυβέρνησης έφεραν την εμπιστοσύνη των ξένων θεσμικών και
των επενδυτών. Η αγορά ακινήτων αναθερμάνθηκε και πραγματικά πλέον αποκαθιστά
υψηλές τιμές του παρελθόντος, στο χρηματιστήριο η συμμετοχή των ξένων έφτασε το
66,5% τον Νοέμβριο, ενώ ταυτόχρονα το τραπεζικό σύστημα σταθεροποιήθηκε δίνοντας
με αυτό τον τρόπο σήμα ανάκαμψης νέων χρηματοδοτήσεων και διοχέτευσης ρευστότητας
στην αγορά. Ωστόσο, την ώρα τούτη η κυβέρνηση ξαφνικά βρίσκεται απέναντι σε ένα
μείζον ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων το οποίο την απειλεί! Ένα ζήτημα το οποίο
καλείται ο πρωθυπουργός να διαχειριστεί με ευελιξία, τόλμη, αποφασιστικότητα,
στο πλαίσιο πάντα μιας εθνικής συνεννόησης. Και ο φόβος αυτήν τη στιγμή που
επικρέμεται στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης είναι κατά πόσον η νέα
ελληνοτουρκική κρίση θα επιφέρει αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία της
οικονομίας και στην προσέλκυση των ξένων επενδυτών. Τα ζητήματα που τίθενται
είναι αυτά και είναι προφανή: η πρώτη δοκιμασία της κυβέρνησης μπορεί να ανατρέψει
την δυναμική τής ανάπτυξης; Μπορεί να μπλοκάρει το κλίμα αισιοδοξίας που έχει
διαμορφωθεί και ήδη αποτυπώνεται στην πράξη σε χρηματιστήριο, τράπεζες και
αγορά ακινήτων;
Σίγουρα
πρόκειται, όπως ήδη αναφέρθηκε, για την πρώτη δοκιμασία της κυβέρνησης Μητσοτάκη,
μια δοκιμασία που για να ξεπεραστεί θα πρέπει να συνδυαστούν μια σειρά ζητήματα
και παράμετροι σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός
αυτή την ώρα καλείται να αποδείξει ότι είναι ηγέτης και οφείλει να αξιολογήσει
και να συνεκτιμήσει τις διεθνείς συμμαχίες, από την στάση των Ην. Πολιτειών
μέχρι τις παρεμβάσεις της Γαλλίας, και πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο μετριοπάθειας
και εθνικής συνεννόησης και όχι υπό την επήρεια κομματικών ή εθνικοπατριωτικών φωνών
στο εσωτερικό τους κόμματος που μπορεί να το οδηγήσουν σε επικίνδυνες ατραπούς.
Το ζήτημα είναι ότι πέρα από τα θετικά που έχει επιδείξει η κυβέρνηση σε αυτήν
τη χρονική συγκυρία προέκυψε και μια σειρά λανθασμένων επιλογών. Το ζήτημα των διοικητών
των νοσοκομείων έπληξε το προφίλ της, ανέδειξε ζήτημα αναξιοκρατίας και
παραπέμπει σε μικροπολιτική και παλαιοκομματισμό! Αντίστοιχα ολέθρια επιλογή υπήρξε
η τοποθέτηση του Α. Διαματάρη ως υφυπουργού Εξωτερικών, ο οποίος με το πλαστό
βιογραφικό εξέθεσε για ακόμη μια φορά τη κυβέρνηση. Και πέραν όλων αυτών είναι
κοινό μυστικό ότι σε πολύ μικρό χρόνο διακυβέρνησης υπουργοί και υφυπουργοί
σφάζονται μεταξύ τους, πλήθος υπουργείων είναι διαιρεμένα σε δύο στρατόπεδα,
ενώ υπό τις φήμες ενός ανασχηματισμού τον Φεβρουάριο η όξυνση των σχέσεων στο
εσωτερικό του κόμματος διογκώνεται. Οι καιροί είναι κρίσιμοι και αναμφίβολα ο
πρωθυπουργός οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, όπως φυσικά και το υπουργείο
Εξωτερικών, που δεν δείχνει μέχρι στιγμής την απαιτούμενη συνοχή και κοινή
γραμμή.
