Γιατί ο Τσίπρας κυνηγάει τον Σημίτη;
Ασφαλώς η ξαφνική… αγάπη του πρωθυπουργού απέναντι στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη ούτε τυχαία είναι αλλά αντιθέτως είναι μία θεαματική κίνηση που έχει διττό στόχο.
Είναι αλήθεια ότι εδώ και καιρό ο Αλέξης Τσίπρας είχε αποφασίσει να κινηθεί με το δόγμα Πολάκη προς τις εκλογές. Δηλαδή, να αρχίσει ένα μεγάλο ουσιαστικό αλλά και επικοινωνιακό σόου σχετικά με τα σκάνδαλα που έχουν γίνει εδώ και μία 20ετία, χρονική περίοδο που κάποιος μπορεί να «ψαρέψει» άνετα προκειμένου να αλιεύσει συμπεριφορές και σκάνδαλα του πάλαι ποτέ πολιτικού κατεστημένου.
Του Περικλή Σωτηρίου
Βέβαια, είναι προφανές ότι ο Αλέξης Τσίπρας ακόμα και σε αυτή την επιχείρηση «ηθικού αναστήματος» κινείται επιλεκτικά, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει από τη στιγμή που στόχο έχει την εκσυγχρονιστική περίοδο διακυβέρνησης. Την περίοδο δηλαδή που έγινε ο μεγάλος ανασχηματισμός της οικονομίας όταν άρχισαν να υλοποιούνται μεγάλα κατασκευαστικά πρότζεκτ και όταν η ελληνική οικονομία μπήκε σε ρυθμούς Ευρωζώνης. Την ίδια περίοδο βέβαια βρήκαν κάποιοι να επωφεληθούν είτε από τον πολιτικό κόσμο είτε από τον επιχειρηματικό. Αυτό είναι κάτι που πλέον παραδέχονται και ίσως να μην έχει να κάνει αποκλειστικά με την περίοδο Σημίτη αλλά εκείνη την περίοδο, τα κοινοτικά κονδύλια, οι επενδύσεις και γενικά η ροή χρήματος ήταν τεράστια, το τραπεζικό σύστημα ανοικτό και επικρατούσε μία ευδαιμονία τόσο καταναλωτική όσο και πολιτική.
Αντιστάθμισμα στον Άκη
Ο πρωθυπουργός με το να προκαλέσει δηλαδή την προφυλάκιση του πρώην υπουργού Γιάννου Παπαντωνίου έδειξε εξαρχής τις προθέσεις του. Ο πρώην υπουργός προφυλακίστηκε δίνοντας στον όχλο «άρτο και θέαμα» που χρόνια τώρα ήθελε να δει διαπομπεύσεις και προφυλακίσεις πολιτικών. Ασφαλώς, το να είναι στη φυλακή μόνο ο Άκης Τσοχατζόπουλος κανέναν δεν ικανοποιούσε. Πρώτα απ’ όλα τον ΣΥΡΙΖΑ όταν είναι γνωστό ότι οι στενοί συνεργάτες του Άκη μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα ο κ. Κοτσακάς βγήκε πρώτος σε ψήφους στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειαζόταν άλλη μία κίνηση που θα αντιστάθμιζε τα πράγματα ώστε να μη φαίνεται ότι το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα μετακόμισε στο κυβερνών κόμμα που εδώ και χρόνια διαχειρίζεται την εξουσία. Έτσι ο Γιάννος Παπαντωνίου μοιραίο ήταν να βρεθεί στο στόχαστρο.
Από εκεί και πέρα όμως εφόσον αυτή η κίνηση μετρήθηκε και είχε αποτέλεσμα, ήταν σίγουρο ότι ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και οι στενοί του συνεργάτες θα συνέχισαν την επιχείρηση αυτή. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι άνετα τα σκάνδαλα της εποχής Καραμανλή θα μπορούσαν να βρεθούν στο στόχαστρο των κυβερνώντων. Αυτό δεν γίνεται για δύο λόγους. Πρώτα από όλα υπάρχει μία αγαστή συνεργασία καραμανλικών παραγόντων με την κυβέρνηση και δεύτερον διότι το να πλήξεις τον Κώστα Σημίτη έχει πολύ περισσότερα οφέλη. Καταρχάς σημαδεύεται το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της Κεντροαριστεράς, το ΚΙΝ.ΑΛΛ., πρώην ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο. Το ΚΙΝ.ΑΛΛ. προσπαθεί να μεγαλώσει τα ποσοστά του, με τις δημοσκοπήσεις να το φέρνουν σε διψήφιο ποσοστό και πλέον να ανακτά την επαφή του με τον κόσμο από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απογοητεύσει μεγάλη μερίδα της παράταξης και πλέον αγωνιά να διατηρήσει αυτό τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν πείραξε κόσμο σε βασικές θέσεις - «κλειδιά» της δημόσιας διοίκησης ενώ ανακοίνωσε νέες προσλήψεις στο δημόσιο. Η διαμάχη ΣΥΡΙΖΑ - ΚΙΝ.ΑΛΛ. έχει ευρωπαϊκό χαρακτήρα καθώς πλέον προσπαθεί να ενταχθεί όχι μόνο σαν όμορο αλλά και σαν κυρίαρχο κόμμα στη μεγάλη οικογένεια του Σοσιαλοδημοκρατικού Ευρωπαϊκού Κόμματος παίρνοντας την πρωτοκαθεδρία από το ΠΑΣΟΚ.
Ο όρος διαπλοκή
Ωστόσο, η επίθεση στον Σημίτη έχει και άλλα χαρακτηριστικά. Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ένας ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος του Κώστα Καραμανλή. Ο Πάνος Καμμένος, συγκυβερνήτης του Αλέξη Τσίπρα, ήταν ένας μεγάλος διώκτης του με τον χαρακτηρισμό «αρχιερέας της διαπλοκής». Επίσης, ο πρώην πρωθυπουργός υπήρξε ένας άτυπος υποστηρικτής της κυβέρνησης Σαμαρά -Βενιζέλου οπότε η δίωξή του έχει χαρακτηριστικά «επίθεσης στην πολιτική διαπλοκή». Ο Αλέξης Τσίπρας συχνά πυκνά αναφέρει τη λέξη διαπλοκή εννοώντας το μιντιακό και επιχειρηματικό σύστημα που γιγαντώθηκε επί Σημίτη, το οποίο πλέον δεν υπάρχει. Ο Ψυχάρης αποσύρθηκε, ο Μπόμπολας (σχεδόν) το ίδιο, το κανάλι Μega δεν υπάρχει πλέον.
Η προεδρική εκλογή
Υπάρχει τέλος και μία πτυχή που δεν είχε εξεταστεί μέχρι τώρα. Ο Κώστας Σημίτης είναι ένας πολιτικός παράγοντας που καλώς ή κακώς έχει συμπάθειες και σε άλλους πολιτικούς χώρους τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά και πολλοί σκέφτονται ότι μπορεί να παίξει ρόλο στην προεδρική εκλογή του 2020 και μάλιστα με μεγάλες πιθανότητες να στηριχθεί και από τη ΝΔ και φυσικά και από το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Αν όμως «κοντύνει» το κεφάλαιο Σημίτη αμέσως θα υπάρξει αντίδραση μέσα στα κόμματα. Η προεδρική εκλογή είναι μία απαραίτητη προϋπόθεση να μην έχουμε εκ νέου εκλογές και κυρίως να συνεχισθεί η κυβερνητική πορεία Ν.Δ. - ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Τέλος η στόχευση προς τον Κώστα Σημίτη έχει και τα προφανή αίτια. Ο κόσμος βάλλεται από δύσκολα δημοσιονομικά μέτρα και θα πρέπει τουλάχιστον να υπάρχει στη δημοσιότητα ότι κάποιος πολιτικός θα πληρώσει για όλα αυτά που ήρθαν με το μνημόνιο. «Ο κόσμος θέλει να δει αίμα», λένε στο Μαξίμου παρομοιάζοντας τη σημερινή πολιτική κατάσταση με αυτήν μίας ρωμαϊκής αρένας...
