Ποτάμι: Το συνώνυμο του «ό,τι να ’ναι»
Εκεί στο Ποτάμι ή έχουν χάσει την μπάλα ή απλά έχουν δεχτεί το ότι δεν θα είναι παρόντες στην αυριανή πολιτική πραγματικότητα της χώρας και τα έχουν μουντζώσει. Δεν εξηγείται αλλιώς η τραγική καμπάνια «θέλω» που έχει ξεκινήσει εδώ και μερικές εβδομάδες. Είναι ό,τι πιο γραφικό και ανερμάτιστο έχει παρουσιαστεί στην πολιτική ζωή, μετά φυσικά από τα αμίμητα σποτάκια με τους τύπους των ψηφοφόρων, την οποία είχε αναλάβει ο ίδιος ο αρχηγός, o Σταύρος Θεοδωράκης. Με λίγα λόγια και απλά η καμπάνια θα μπορούσε να ονομαστεί «το κοντό και το μακρύ μας», καθώς ο καθένας συνεισφέρει την εξυπνάδα του και αν αυτό ακούγεται ωραίο και ευχάριστο γίνεται σλόγκαν. Νεότερο παράδειγμα η, συμπαθέστατη κατά τ’ άλλα, Μαρία Δαμανάκη που ζητάει «ισότητα στην πολιτική». Πώς; Ακούστε εδώ, από έναν «άντρα» να «βάλει και αυτός στην Ελλάδα τον κανόνα του 50-50». Δηλαδή στη χώρα που από το σύνολο των ψηφοφόρων, οι 5.073.913 είναι γυναίκες και οι 4.763.084 άνδρες εμείς θα βάλουμε πλαφόν ώστε να εκλέγονται μισοί - μισοί ό,τι κι αν ψηφίζει ο κόσμος. Κοινώς με νταβατζηλίκι ρε αδερφέ, ό,τι και να λέει το εκλογικό σώμα, εμείς θέλουμε το 50% να είναι γυναίκες. Θα μπορούσαμε αντίστοιχα να τις διορίσουμε άμα λάχει, γιατί όχι; Μάλιστα, σε μια δημόσια συζήτηση, ένας εκπρόσωπος της νεολαίας του Ποταμιού μας ενημέρωσε στην ουσία ότι δεν προχωράει η κοινωνία με το σκεπτικό ότι θα εκλέγεται όποιος, ανεξαρτήτως φύλου, όποιος ή όποια αποφασίσει το εκλογικό σώμα. Μετά μια άλλη κυρία λέει «θέλω να φοράω τα γάντια μου μόνο όταν γυμνάζομαι όχι για να αμύνομαι». Και αν πας για σκι κυρία μου, να μην τα φοράς; Και κάποιος άλλος θέλει πίσω τις «4 εποχές» αλλά (ευτυχώς) δεν μας εξηγεί ούτε τι εννοεί, ούτε πώς θα γίνει αυτό. Όσο, δε, για την έμπνευση του Αμυρά για το brain drain, κάτι τέτοια βλέπουν Γιώργο μου τα παιδιά που πάνε στα ξένα και δεν θα γυρίσουν ποτέ. Κοινώς ό,τι να ’ναι ή αλλιώς σκέτο Ποτάμι.
Κ.Μ.
