Η Οδύσσεια της ΛΑΡΚΟ, τα εγκλήματα διαρκείας, οι θλιβεροί συνδικαλιστές και η ύστατη προσπάθεια διάσωσης της!
Η ΛΑΡΚΟ σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχε περίοπτη θέση στον επιχειρηματικό της χάρτη και θα την είχαν σαν τα μάτια τους.
Πολλά τα εγκλήματα διαρκείας σε αυτή τη χώρα, δεν έχει νόημα η απαρρίθμηση τους, παρά μόνο αν η υπενθύμιση τους καταλήγει στο συμπέρασμα πως στο επόμενο δεν κάναμε το ίδιο λάθος.
Αλλά, δυστυχώς, η εμπειρία είναι πικρή και δείχνει ότι σπάνια διδαχθήκαμε ως χώρα, ως κυβερνήσεις, ως κόμματα, ως φορείς, ως συνδικαλιστές, από ότι κακό έως χείριστο διαπράξαμε στο παρελθόν, πρόσφατο, πιό μακρινό ή απότερο.
Κλασικό παράδειγμα η περίπτωση της βιομηχανίας ΛΑΡΚΟ, η οποία σε άλλη χώρα θα είχε περίοπτη θέση στον επιχειρηματικό της χάρτη και θα την είχαν σαν τα μάτια τους.
Εμείς, όμως, χρόνια τώρα, της βγάζουμε τα μάτια, μαζί βέβαια και τα δικά μας.
Παρακολουθώ χρόνια τώρα την Οδύσσειά της, μαζί φυσικά και των σκληρά εργαζόμενων της, εξαιρουμένων ορισμένων πρωτοκλασάτων στελεχών της – συνδικαλιστών, που βάφτηκαν κατά καιρούς διάφορα κυβερνητικά χρώματα για ίδιον όφελος, θλιβερά φαινόμενα ενός πρώην κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Για μία ακόμα φορά γίνεται (;) μία ύστατη προσπάθεια να διασωθεί η βιομηχανία, που παράγει πολύτιμα και πανάκριβα και σπάνια διεθνώς μέταλλα, όπως το νικέλιο από δικά της αποθέματα – η μόνη στην Ευρώπη – το οποίο αποτελεί πρώτη ύλη για τις βιομηχανίες παραγωγής ανοξείδωτων χαλύβων και το κοβάλτιο, αλλά και μίγμα σιδηρονικελίου.
Η ΛΑΡΚΟ έχει υπαχθεί στο καθεστώς της ειδικής διαχείρισης, συνεπώς είναι καθαρή από οικονομικά βάρη.
Το νικέλιο που αξιοποιεί, αποτελεί τον «χρυσό» του μέλλοντος.
Θυμίζω μόνο τι είχε πει ο Έλον Μασκ της Tesla, απευθύνοντας έκκληση στους παραγωγούς νικελίου να παράξουν όσο το δυνατό περισσότερες ποσότητες.
«Οπου κι αν βρίσκεστε στον κόσμο, παρακαλώ εξορύξτε περισσότερο νικέλιο. Η Tesla θα σας δώσει ένα τεράστιο συμβόλαιο για μεγάλο χρονικό διάστημα, εάν έχετε ορυχεία νικελίου αποτελεσματικά και με περιβαλλοντικές ευαισθησίες σε ό,τι έχει να κάνει με τις μεθοδολογίες εξόρυξης».
Εδώ είναι η ουσία ενός προβλήματος, που ακούει στο όνομα άμεσων περιβαλλοντικών επενδύσεων περί τα 200 εκατ. ευρώ και αποθαρρύνει υποψήφιους επενδυτές.
Αλλά, με πολυκερματισμένη τη σημερινή ενιαία επιχείρηση, όπως γίνεται τώρα με τους δύο παράλληλους διαγωνισμούς και με τους περισσότερους ενδιαφερόμενους να περιμένουν για να επιπέσουν αύριο σε ένα βιομηχανικό πτώμα, που υπόσχεται μεγάλα και μακροχρόνια κέρδη, με κυβέρνηση και κόμματα να μην ξέρουν ουσιαστικά τι θέλουν (εκτός από διορισμένες διοικήσεις), προκοπή δεν μπορεί να υπάρξει.
Το νικέλιο περιέχει το κοβάλτιο, το οποίο χρησιμοποιείται για την κατασκευή μπαταριών.
Τα επόμενα χρόνια και η ηλεκτροκίνηση στις μεταφορές και η αποθήκευση ενέργειας είναι δραστηριότητες που θα έχουν ταχύτατη ανάπτυξη.
Μόνο η ΕΕ μέχρι το 2025 έχει ανάγκη από 53.000 τόνους σε κοβάλτιο.
Από τα κράτη – μέλη της, μόνο η Φινλανδία έχει τη δυνατότητα να προσφέρει 2.300 τόνους.
Οι υπόλοιπες ποσότητες εισάγονται από Ρωσία και Κονγκό, με την πρώτη να μην υπάρχει πλέον ως επιλογή, λόγω των γνωστών κυρώσεων.
Η ΛΑΡΚΟ, που παράγει σιδηρονικέλιο, δεν έχει σήμερα τη δυνατότητα διαχωρισμού του κοβαλτίου, χάνοντας έτσι περί τα 100 εκατ. ευρώ ετησίως.
Μόνο με επένδυση στην υδρομεταλλουργία θα έχει αυτή τη δυνατότητα, παράγοντας 2.000 – 3.000 τόνους.
Σημειώστε ότι το συγκεκριμένο μεταλλουργικό στοιχείο η ΕΕ το έχει χαρακτηρίσει ως στρατηγικό υλικό!
Γιατί, άραγε,δεν διεκδικήσαμε ποτέ χρηματοδότηση από ευρωπαϊκά ταμεία και άλλους κοινοτικούς πόρους.
Μιλάω για κανονική διεκδίκηση και όχι για δηλώσεις πολιτικής και ψηφοθηρικής κατανάλωσης.
Και η ΛΑΡΚΟ στα ορυχεία της έχει πάνω από 2 εκατομμύρια τόνους νικελίου!
Να, λοιπόν, το διαχρονικό έγκλημα που σας έλεγα, σε μία μόλις εκδοχή του, γιατί υπάρχουν ακόμα πάρα πολλές, που χρειάζονται σελίδες για να καταγραφούν
Τελευταίο για ΛΑΡΚΟ. Πως είναι δυνατόν να λες σε έναν εργάτη ορυχείου, έλα δούλεψε με σύμβαση ενός μήνα ή δίμηνη και με μέγιστη διάρκεια 5 μήνες (!), όταν αυτός έχει ψηθεί χρόνια στα καμίνια και έχει κινδυνεύσει η ζωή του σε στοές και δεν ξέρει αν θα μπορέσει να συντηρήσει την οικογένειά του;
Δεν είναι ντροπή για το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, αυτή η αντιμετώπιση, όταν δεν υπάρχει ίχνος σεβασμού στον ιδρώτα του βιομηχανικού εργάτη;
Έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς, τους απλούς εργάτες, όχι τους καρεκλοκένταυρους κάποιων γραφείων και πραγματικά αγαπούν την εταιρεία τους, χωρίς να ευθύνονται στο παραμικρό για την ανευθυνότητα, την ανικανότητα και τα παιχνίδια άλλων.
