Ταξιδεύοντας με τραίνο στην Ελλάδα! Βρωμιά, οργή και αναίδεια!
Πριν γράψω μία ακόμα εμπειρία ζωής με τον σιδηρόδρομο, οφείλω να διευκρινίσω τρία πολύ σημαντικά πράγματα.
- Ζω στην Αθήνα και κατάγομαι από το Διδυμότειχο όπου το επισκέπτομαι ως και τρεις φορές το χρόνο.
- Έχω μεγάλο «ψώνιο» με τα τραίνα από μικρό παιδί.
- Είμαι 39 ετών!
Συνδέοντας αυτά τα τρία, προκύπτει το εξής: Ταξιδεύω συχνά από την Αθήνα μέχρι το Διδυμότειχο επί 39 χρόνια, αποκλειστικά με τραίνο! Ναι, αυτός ο πεισματικός και χαζός επιβάτης του σιδηροδρόμου, είμαι εγώ! Πεισματικός γιατί αγαπώ το τραίνο, χαζός γιατί το ανέχομαι! Let the story begins...
Η μετάβαση
Το εισιτήριο γράφει: Αθήνα - Διδυμότειχο, με μετεπιβίβαση σε άλλο τραίνο στην Θεσσαλονίκη και μετεπιβίβαση σε λεωφορείο στην Αλεξανδρούπολη. Εν' έτη 2018, όταν στην Ευρώπη μπορείς να ταξιδέψεις με τον σιδηρόδρομο direct από το Παρίσι στο Μιλάνο, στην Ελλάδα, πρέπει να κάνεις δύο μετεπιβιβάσεις για να φτάσεις στον Έβρο. Τέσπα!
Η αμαξοστοιχία 600 μπαίνει στον Σ.Σ. Αθηνών εγκαίρως και στην ώρα της ξεκινάει το ταξίδι. Πριν επιβιβαστώ, εκτιμούσα ότι επειδή ταξιδεύω Α' θέση, θα είναι κάπως πιο ανθρώπινα τα πράγματα. Αλλά δεν! Μπαίνοντας στο πανάθλιο από τα γκράφιτι βαγόνι, διαπιστώνω πως τα επιπλέον χρήματα που έδωσα για να απολαύσω τα προνόμια της Α' θέσης δεν ανταποκρίνονται καν στις προσδοκίες ενός επιβάτη που θα ταξίδευε στη σκευοφόρο! Το κάθισμα μου και ιδιαίτερα το προσκέφαλο του, έχουν τόση μαύρη λίγδα που αν καταφέρεις να την αφαιρέσεις και την υγροποιήσεις, θα βγάλεις λάδι για να περάσεις τον Χειμώνα. Το κουρτινάκι που βρίσκεται παραπλεύρως της θέσης μου, έχει το μισό ξεκρεμαστεί, και πέφτει μέσ τη μούρη μου παρέχοντας μου μία καταπληκτική οσμή απλυσιάς και βρωμιάς που μοιάζει τουλάχιστον 10ετίας! Βάζω μία πετσέτα στο προσκέφαλο, μαγκώνω το κουρτινάκι σε μία γωνία, και αποφασίζω να κοιμηθώ. Φυσικά, ο ύπνος μου είχε διαλείμματα γιατί με ξύπναγε η φωνή του Συνοδού από ένα ηχείο μέσα στο κουπέ το οποίο εξέπεμπε σε τρελά db, φτάνοντας στο σημείο μάλιστα να «γρατζουνάει» το ηχείο από την ένταση! Δεν χαμηλώνει αν αναρωτιέστε, γιατί πολύ απλά ο διακόπτης της έντασης, δεν λειτουργεί. Το περίεργο θα ήταν να λειτουργούσε. Οινόη, Θήβα, Λιβαδειά, Τιθορέα, Λιανοκλάδι, Δομοκός, ήταν οι αναγγελίες που άκουσα - ξύπνησα - ξανακοιμήθηκα! Ααα ναι, και του κυλικείου... ζεστά σάντουιτς, αναψυκτικά κτλ. κάπου μεταξύ Αυλώνα - Οινόης.
Άφιξη στον Παλαιοφάρσαλο με ελάχιστη καθυστέρηση. Τόση, όση χρειάζεται για να πάθεις ζημιά! Όχι εγώ. Εγώ είμαι τυχερός γιατί συνεχίζω με το ίδιο τραίνο. 10' λοιπόν αναμονή για αλλαγή μηχανής και ευκαιρία για τσιγάρο. Δύο λεπτά αφού φτάσαμε εμείς, αναχώρησε από την δίπλα γραμμή μία αυτοκινητάμαξα για την Καλαμπάκα. Πολύ γρήγορα έφυγε αναρωτήθηκα. Άραγε πρόλαβε να «φορτώσει» όλους τους επιβάτες από το 600 που είχαν ανταπόκριση; Φυσικά και όχι! Μία γιαγιά με ένα γλυκύτατο εγγονάκι, 5 ετών max, ξέμεινε στον σταθμό. Μέχρι να κατεβάσει τα μπαγκάζια της η κακομοίρα από το 600 και να τρέξει προς το τοπικό, αυτό έφυγε. Και τώρα τι; Που θα πάει η γιαγιά στις 4 το πρωί με το παιδί στα χέρια, αναρωτήθηκα ξανά; Δεν νοιάζεται κανείς. Μα κανείς! Διότι η έξυπνη Τραινοσέ, έχει ξεκαθαρίσει πως τα τραίνα φεύγουν στην ώρα τους και οι ανταποκρίσεις δεν ισχύουν. Κι όμως, το εισιτήριο της γιαγιάς αναγράφει την ανταπόκριση και την χρέωσε κανονικά μέχρι την Καλαμπάκα αλλά το αν θα προλάβει το τοπικό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Δηλαδή... εκδίδεις εισιτήριο με ανταπόκριση, αναγράφεται το τραίνο της ανταπόκρισης, το πληρώνεις κανονικά αλλά το αν θα το προλάβεις είναι θέμα τύχης. Ακόμα και αν το χάσεις από υπαιτιότητα της Τραινοσε διότι το αρχικό τραίνο καθυστέρησε, το πρόβλημα είναι δικό σου και όχι δικό τους! Κάτσε λοιπόν γιαγιά στον Παλαιοφάρσαλο με το παιδί στα χέρια στις 4 το πρωί, να περιμένεις το επόμενο τραίνο ή πάρε ταξί κι ας πλήρωσες εισιτήριο μέχρι Καλαμπάκα με το ανταποκρινόμενο 561. The problem is yours!
Άφιξη στη Θεσσαλονίκη on time και μετεπιβίβαση στο AEG (αυτοκινητάμαξα που εξυπηρετεί τη διαδρομή Θεσσαλονίκη - Αλεξανδρούπολη). Έχω Α' θέση και εκεί αλλά η πίκρα νούμερο δύο έρχεται σύντομα. Η δυνατότητα να απολαμβάνω τα καταπράσινα λιβάδια, τα πανέμορφα ποτάμια και τις όμορφες πλαγιές τις βορείου Ελλάδας, μόλις γκρεμίστηκε. Το παράθυρο μου ήταν καλυμμένο εξ' ολοκλήρου με γκράφιτι και η μόνη δυνατότητα που είχα ήταν να βλέπω ένα πορτοκαλί με μαύρο περίγραμμα G! Δε βαριέσαι λέω, τα έχω ξαναδεί αυτά τα τοπία. Θα συνεχίσω τον με διαλείμματα ύπνο μου για να περάσει γρηγορότερα το ταξίδι. Αλλά που; Σ' αφήνει ο διάολος; Με το που ξεκίνησε το τραίνο και πέρασε τα πρώτα κλειδιά (αλλαγές τροχιάς), ένα δυνατό τράνταγμα και ένας εκκωφαντικός θόρυβος προήλθαν απ' το βαγόνι. Τι είναι αυτό, αναρωτήθηκα; 39 χρόνια μπαίνω σε τραίνα, αυτό δεν το έχω ξανασυναντήσει. Κάτι συμβαίνει στο βαγόνι λέω και για λίγο, ομολογώ, τρομοκρατήθηκα. Ξαφνικά, στο επόμενο κλειδί ο ίδιος κλυδωνισμός με τον ίδιο θόρυβο ξανά. Πραγματικά, νόμιζες ότι έχει βγει το βαγόνι απ τις ράγες και το φορείο του τρέχει στα σκύρα! Τρέχω στον συνοδό του τραίνου και το αναφέρω. Μην ανησυχείς μου λέει, σε απόλυτο ενικό λες και κάναμε μαζί φαντάροι, έτσι κάνει αυτό. Μόνο που το είπε σε λάθος άνθρωπο. Διότι 39 χρόνια, δεν έχω άλλο πάθος στη ζωή πέρα απ' τα τραίνα και γνωρίζω πολύ καλά, ίσως καλύτερα απ' αυτόν, πως αυτός ο κλυδωνισμός είναι μη φυσιολογικός. Ο τύπος όμως επέμενε και με καθησύχασε λέγοντας μου πως έτσι κάνει εδώ και δύο χρόνια! Ε, αφού κάνει έτσι δύο χρόνια και ταξιδεύει χωρίς να έχει συμβεί τίποτα, εντάξει σκέφτηκα. Θα τη βγάλει για ακόμα μία φορά τη διαδρομή κι ας μην είναι φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει. Καθησυχάστηκα μεν, αναρωτήθηκα εκ' νέου δε... δύο χρόνια δηλαδή, οι επιβάτες της πρώτης θέσης του συγκεκριμένου συρμού, κουνιούνται σα φραπεδιέρες σε κάθε κλειδί ή κλειστή καμπύλη; Ουάου! Μία ακόμα εμπειρία λοιπόν ήρθε να προστεθεί στα όσα ζω ταξιδεύοντας με τον σιδηρόδρομο συνεχώς, κι ας νόμιζα ότι τα έχω ζήσει όλα!
Άφιξη στην Αλεξανδρούπολη... on time. Και τώρα τι; Τώρα φίλε σκέφτηκα, πάρε ένα φραπέ στο χέρι, κάνε μία μεγάαααααλη βόλτα στο λιμάνι και ξαναέλα πίσω κατά τις τέσσερις παρά. Διότι στην Αλεξανδρούπολη η Τραινοσε σε υποχρεώνει να κάτσεις δύο γεμάτες ώρες, έτσι γιατί μπορεί. Τι κι αν ταξιδεύεις 14 ολόκληρες ώρες και είσαι κατάκοπος και ταλαιπωρημένος; Τι κι αν έμεινε μόνο μία ώρα διαδρομής ως το Διδυμότειχο; Στην Αλεξανδρούπολη φτάνεις στις δύο και φεύγεις στις τέσσερις. Κι άμα σ' αρέσει! Raus!
Η επιστροφή
Το παραμύθι γνωστό. Μετεπιβίβαση στην Αλεξανδρούπολη και νέα μετεπιβίβαση στη Θεσσαλονίκη. Μόνο που αυτή τη φορά έχει τοπικό τραίνο από το Διδυμότειχο και όχι λεωφορείο. Πάλι καλά!
Κάθομαι στο πρώτο βαγόνι, ακριβώς πίσω από τον θάλαμο μηχανοδήγησης του ΜΑΝ (μικρή αυτοκινητάμαξα που χρησιμοποιείται για τοπικά δρομολόγια), με αποτέλεσμα να ακούω τα πάντα, τόσο από τις συνεχόμενες αστοχίες του μηχανοδηγού να πατήσει το πετάλι του «νεκρού» (αυτόματο σύστημα ασφαλείας), όσο και από τα όσα λέγονται στον ασύρματο (μπουζούκι στην σιδηροδρομική ορολογία) ο οποίος εκπέμπει στη διαπασών. Πλησιάζοντας το τραίνο στο Σουφλί, ακούγεται λοιπόν από τον ασύρματο το τρομερό: «Βρε καλώς τους πελάτες μου...» και αναρωτιέμαι τι να εννοεί ο τύπος; Τελικά, στο Σουφλί, μπαίνουν στο τραίνο μερικοί λαθρομετανάστες. Είναι γνωστή στα μέρη αυτά η τακτική των διακινητών να τους εγκαταλείπουν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς του Έβρου και μη ξέροντας οι ίδιοι τι να κάνουν, να επιβιβάζονται στα τραίνα. Η μοίρα τους όμως είναι προδιαγεγραμμένη αφού ο μηχανοδηγός ειδοποιεί την αστυνομία και στο Τυχερό, εισβάλει στο τραίνο όπου και συλλαμβάνει τους «πελάτες» του.
Αλεξανδρούπολη και μετεπιβίβαση στην αμαξοστοιχία 601Α. Έτσι την αποκαλούν, 601Α! AEG of course! Λες να 'ναι το ίδιο, είπα; Ευτυχώς όμως δεν ήταν το ίδιο ώστε να μου κάνει το κεφάλι φραπέ. Είχε όμως περισσότερα γκράφιτι από το άλλο με σχεδόν όλα τα παράθυρα καλυμμένα. Αυτό οφείλω να το πω. Αλλά εντάξει, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Πληρώσαμε εισιτήριο άλλωστε για να έχουμε αυτές τις υπηρεσίες και μάλιστα Α' θέσης (ειρωνεία)! Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, κόσμος επιβιβαζόταν κατά λάθος στο βαγόνι Α' θέσης χωρίς το ανάλογο εισιτήριο και οι Συνοδοί κάνοντας σωστά τη δουλειά τους, τους ζητούσαν να πάνε στα άλλα βαγόνια του τραίνου τα οποία ήταν Β' θέσης. Μόνο που ο ένας εκ' των δύο, ένας 60άρης με μουστάκι, ύφος Καρδηνάλιου, πλην όμως με κουστούμι που σίγουρα τον υποχρέωσαν να φορά, μίλαγε στον κόσμο με αναίδεια, σε ευθύ ενικό πρόσωπο και με θράσος, λες και τους πλήρωσε αυτός για να επιβιβαστούν στο τραίνο. «Τράβα στο άλλο βαγόνι με τα μπλε καθίσματα, δεν μπορείς να κάτσεις εδώ», είπε σε μία κοπέλα. «Εδώ είναι Α' θέση και εσύ έχεις πληρώσει για Β'», είπε σε έναν ηλικιωμένο κύριο. Πρώτο ενικό πρόσωπο σε όλους ανεξαιρέτως, μη σεβόμενος ούτε τους ηλικιωμένους! Πόσο ανάγωγος και αναιδείς, σκέφτηκα. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν στο Σιδηρόκαστρο επιβιβάστηκε ένας νεαρός στρατιώτης, με τον ακόλουθο εμετικό διάλογο μεταξύ αυτού και του μουστακαλή:
- Ένα εισιτήριο για Αθήνα παρακαλώ, είπε ο στρατιώτης.
- Θα σου βγάλω μέχρι Θεσσαλονίκη και μετά θα κατέβεις στο σταθμό να βγάλεις για Αθήνα, του απάντησε.
- Μα γιατί;
- Γιατί δεν μπορώ να σου βγάλω θέση και θα πας όρθιος. Γιατί δεν έβγαλες εισιτήριο από πριν, του είπε ο Συνοδός με ύφος Ταγματάρχη;
- Γιατί στο Σιδηρόκαστρο δεν έχει εκδοτήριο εισιτηρίων, ανταπάντησε το παλικάρι. Δεν μπορείτε να μου κόψετε εισιτήριο με θέση για Αθήνα εσείς;
- Όχι, απαντά ξερά και μονοκόματα ο Συνοδός.
- Την προηγούμενη φορά ο συνάδελφος σας πήρε τηλέφωνο στη Ροδόπολη και του έδωσαν μία θέση για μένα. Δεν μπορείτε να κάνετε κι εσείς το ίδιο, τον ρώτησε ο στρατιώτης με απόλυτη ευγένεια.
- Μπορώ, αλλά ποιος θα πληρώσει το τηλέφωνο του απαντά, εσύ; Και στην τελική δεν θα μου υποδείξεις εσύ τη δουλειά μου! Ο άλλος ήταν άλλος και εγώ είμαι εγώ!
Ακούγοντας τα όλα αυτά, μου ήρθε να σηκωθώ και να του ρίξω ένα χαστούκι αλλά κρατήθηκα και δεν μίλησα διότι την κατάσταση διόρθωσε ο έτερος Συνοδός, ο οποίος ήταν ευγενέστατος και απ' ότι κατάλαβα έτρεχε να μαζέψει τα χάλια του μουστακαλή, μην τυχόν και του σπάσει τα μούτρα κάποιος επιβάτης! Επικοινώνησε ο ίδιος με την Ροδόπολη, εξασφάλισε θέση και εισιτήριο στον στρατιώτη ο οποίος με τη σειρά του τον ευχαρίστησε θερμά, λες και του έκαναν κάποια μεγάλη χάρη. Τεσπά, πάει κι αυτό.
Θεσσαλονίκη. Ώρα 22.40 και στο σταθμό επικρατεί μία λαοθάλασσα από ανθρώπους όπου εμφανέστατα δεν πρόκειται να επιβιβαστούν σε κάποιο τραίνο. Τουλάχιστον 300 άτομα με καπνογόνα, τύμπανα, δυναμιτάκια, κόρνες και φωνάζοντας υβριστικά οπαδικά συνθήματα, βρίσκονται μπροστά από την αμαξοστοιχία 601, δυσκολεύοντας τον κόσμο να μπει μέσα και κάνοντας τα μικρά παιδιά να κλαίνε από φόβο, τόσο από τις φωνές όσο και από τα δυναμιτάκια. Ήταν εκεί, για να αποχαιρετήσουν έναν οπαδό του ΠΑΟΚ ο οποίος πήγαινε φαντάρος! Καμία υπερβολή, κανένα ψέμα! 300 και πλέον άτομα μετέτρεψαν τον σταθμό σε θύρα 4, μόνο και μόνο για να αποχαιρετήσουν τον φίλο τους που τον καλεί η μαμά πατρίδα! Αφού λοιπόν σπρώχνουμε και πατάμε ανθρώπους, καταφέρνουμε μετά κόπων και βασάνων να ανεβούμε στο τραίνο και να βρούμε τις θέσεις μας. Είναι αξιοσημείωτη η προσπάθεια τόσο των Security όσο και του προσωπικού του σταθμού να τους απομακρύνουν έστω από το περιτύπωμα του τραίνου ώστε να μπορέσει αυτό να αναχωρήσει με ασφάλεια. Αστυνομία, αν και έμαθα ότι κλήθηκε επανειλημμένα, δεν ήταν πουθενά! Με μεγάλη δυσκολία τελικά, το τραίνο αναχώρησε και το τελικό ταξίδι προς την Αθήνα, ξεκίνησε.
Ο γολγοθάς δεν τελείωσε μιας και σε αυτό το τελευταίο σκέλος του ταξιδίου συνέβη το χειρότερο το οποίο όμως δεν μου επιτρέπεται να γράψω δημόσια από την στιγμή που δεν μπορώ να το στηρίξω. Επιφυλάσσομαι όμως μιας και η «υπόθεση»... ήταν αξύριστη και μύριζε κρασί από φτηνή ταβέρνα!
Κλείνοντας, θα αναφέρω ότι εγώ θα συνεχίσω πεισματικά να ταξιδεύω με το τραίνο γιατί το αγαπώ κι ας νιώθω χαζός. Διότι αυτό είναι το πάθος μου και δεν θα το στερηθώ για χάρη σας! Δεν επιβιβάζομαι στα τραίνα για να δω τα χάλια σας, για να νιώσω την αναίδεια και το θράσος σας, ούτε για να βιώσω την εμπειρία με τους διαλυμένους σας συρμούς. Δεν σας περιμένω στη γωνία για να γράψω τις κάκιστες εμπειρίες που μου προσφέρετε. Η χαρά μου θα ήταν να μην γράψω γι' αυτά αλλά για τις πανέμορφες και μοναδικές διαδρομές της Ελλάδας που διανύει το τραίνο, ακούγοντας παράλληλα το γλυκό σφύριγμα και τα χτυπήματα του τροχού στις γκανάτσες τις γραμμής. Εσάς, τους απολίτιστους υπαλλήλους με τους βρώμικους και προβληματικούς συρμούς των εταιριών που εργάζεστε, σας περιφρονώ. Όσο όμως και να σας περιφρονώ, η αγανάκτηση μερικές φορές με κυριεύει...
