Βασιλική Σουλαδάκη: G20, Διεθνείς οργανισμοί και η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008-2010 ανέδειξε την ανάγκη συνεργασίας της ομάδας των G20. Σχεδόν μια δεκαετία μετά και ενώ όλοι νομίζαμε ότι ο εφιάλτης της οικονομικής ύφεσης έχει ξεπεραστεί, μια πρωτοφανής στα ιστορικά χρονικά πανδημία φαίνεται να γονατίζει τις οικονομίες των χωρών παγκοσμίως.
Στην Ελλάδα, λόγω της εξάρτησης από τον τουρισμό, η ύφεση θα είναι τεράστια και είναι προφανές ότι είναι αδύνατον να ξεπεράσει την κρίση χωρίς τη γενναία βοήθεια από την Ε.Ε, που σημαίνει ότι ο ρόλος των ισχυρών οικονομικά κρατών - μελών της Ε.Ε. θα είναι καθοριστικός και για την πορεία της τόσο ταλαιπωρημένης χώρας μας.
Η παγκόσμια πανδημία αποδεικνύει δίχως άλλο ότι η διεθνής συνεργασία δεν μπορεί να είναι αποσπασματική και συνιστά μια διαρκή ανάγκη.
Η ομάδα των G20 είναι αναγκαίο να ανταποκριθεί σε αυτήν την πρόκληση πιο δυναμικά και με την υπόσχεση μιας διαρκούς δέσμευσης.
Η επιστροφή στην όποια κανονικότητα απαιτεί πολυμερή συνεργασία σε πολλούς τομείς πολιτικής, όπως ο έλεγχος της νόσου, το διεθνές εμπόριο, η οικονομική πολιτική.
Η συλλογική δράση και η μικρή κατανομή πρόσθετων πόρων, κυρίως προς τις φτωχές χώρες του κόσμου, θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητη.
Αντιμετωπίζουμε μια κοινή απειλή και η συνεργασία μεταξύ των κυβερνήσεων των πιο σημαντικών και ισχυρών οικονομιών του κόσμου είναι μονόδρομος για την ανθρωπότητα.
Με αυτήν την έννοια οι συναντήσεις των G20 αποκτούν άλλη βαρύτητα και μπορούν να είναι κάτι περισσότερο από τις τυπικές «οικογενειακές» φωτογραφίες και τα τυπικά ανακοινωθέντα, πρέπει να μετουσιωθούν σε ουσιαστικά μέτρα πολιτικής.
Το είδαμε να συμβαίνει μια δεκαετία πριν, άρα μπορούμε και πρέπει να το δούμε και τώρα.
Οι κυβερνήσεις έχουν υποχρέωση να μετριάσουν τον οικονομικό πανικό.
Η βοήθεια προς τις φτωχότερες χώρες είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Οι ευάλωτες χώρες πρέπει να προστατευθούν από τις επιθέσεις κερδοσκόπων αλλά και χωρών που θα αρπάξουν την ευκαιρία για να εκμεταλλευθούν τους πιο αδύναμους κρίκους.
Όλα αυτά θα συμβάλουν καθοριστικά στην προσπάθεια της παγκόσμιας οικονομικής ανάκαμψης.
Ο οικονομικός εθνικισμός είναι εξαιρετικά επικίνδυνος, ιδιαίτερα για τις φτωχότερες χώρες που δεν μπορούν να προστατευθούν.
Οι διεθνείς οργανισμοί, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, αναλαμβάνουν μια ιστορική ευθύνη έναντι της παγκόσμιας οικονομίας, της δημοκρατίας, της ισοτιμίας, του δικαίου, της προόδου και εντέλει μια ιστορική ευθύνη έναντι της ανθρωπότητας.
