Αδερφέ μου Δημήτρη καλό ταξίδι…
Ο Δημήτρης με τον οποίο διανύσαμε μια «επική» εκδοτική διαδρομή, «έφυγε» χθες το βράδυ μετά από σκληρή και άνιση μάχη, θα μείνει όμως πάντα ζωντανός στην ψυχή και στην καρδιά μας!
Γράφει ο Αντώνης Πίκουλας
Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια και οι ειδήσεις, μοιάζουν μάταια και περιττά! Και χωρίς νόημα ή ουσία όταν συμβαίνουν υπό το βάρος μοιραίων γεγονότων!
Η οικογένεια της Αξίας και του Radar, αλλά και εγώ προσωπικά στον υπέρμετρο βαθμό, καθώς και η οικογένεια μου, θρηνούμε την απώλεια του φίλου, συνεταίρου, αδερφού, συνοδοιπόρου και συνδημιουργού, Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, που έφυγε τόσο άδικα χθες το βράδυ από τη ζωή μετά από σκληρή και άνιση μάχη με την επάρατο!
Για όλους εμάς που ξεκινήσαμε αυτό το μακρύ δημοσιογραφικό και εκδοτικό ταξίδι μαζί με τον Δημήτρη, από τις αρχές του 1990 όταν σχεδόν παιδιά ακόμη στα πρώτα μας βήματα γνωριστήκαμε μέσα από το ρεπορτάζ, έως και πρόσφατα, το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο και συμβολίζει ένα «τέλος εποχής» που περιελάμβανε τα πάντα: νίκες, ήττες, επιτυχίες, αποτυχίες, γέλια, χαρές, κλάματα, προσωπικές και οικογενειακές απώλειες!
Για μένα προσωπικά ο Δημήτρης υπήρξε πολύ περισσότερο από φίλος! Αδερφός! Κολλητός, μέρα νύχτα μαζί, επί χρόνια πολλά, δεκαετίες ολόκληρες!
Μαζί σχεδιάσαμε την Αξία (1998), μαζί συμμετείχαμε στην έκδοση του Σύμβουλου (1999) με τον Τάσο και τον Θέμο, που κι αυτός έφυγε τόσο νωρίς και τόσο άδικα!
Μαζί, ως «άρρωστοι» Ολυμπιακοί δημιουργήσαμε αρκετά χρόνια μετά (2010) τον Γαύρο!!!
Τόσες πολλές τεράστιων διαστάσεων εκδοτικές επιτυχίες που έφεραν χαρές, προσωπικές και επαγγελματικές νίκες, αλλά και μεγάλες λύπες στη συνέχεια, όταν «οι καιροί άλλαξαν», ήρθαν τα μνημόνια και μαζί τους ένα αδυσώπητο «κυνήγι μαγισσών» στον ελληνικό τύπο, μια στείρα ποινικοποίηση των πάντων που χαρακτήρισε μέσα στην υπερβολή μια εποχή!
Και όλα σχεδόν κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος… Έργα ζωής στο απόλυτο κενό και την απαξία!
Η κρίση μας απομάκρυνε επαγγελματικά. Ο Δημήτρης ακολούθησε έναν καινούριο και απόλυτα επιτυχημένο δρόμο καταθέτοντας το ταλέντο του και την διευθυντική του ικανότητα στο Capital και στη συνέχεια στο Insider! Δίνοντας το δικό του στίγμα γραφής!
Τούτο όμως ποτέ δεν άλλαξε τα συναισθήματα μας, την μεγάλη φιλία μας που δοκιμάστηκε στα δύσκολα χρόνια, όμως κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να την μειώσει ή να την εξαλείψει!
Με το χέρι στην καρδιά είμαι συγκλονισμένος με την απώλεια του Δημήτρη, που έφυγε χθες το βράδυ πριν κλείσει τα 56 χρόνια του!
Όσο κι αν είχα «προετοιμαστεί» γι αυτό γνωρίζοντας την δυσάρεστη έκβαση της μάχης, δεν είναι εύκολο να το «αντέξω»!
Με παρηγορεί ότι στο νέο του ταξίδι στους ουρανούς θα συναντήσει την αγαπημένη του (μας) Θεόνη, που επίσης έφυγε πριν από περίπου 12 χρόνια τόσο νέα και τόσο άδικα από την ίδια ασθένεια! Τι περίεργα παιχνίδια παίζει η μοίρα!!!
Μένει πίσω το αγαπημένο τους παιδί η Χρυσάνθη! Υπάρχει όμως η γιαγιά που υπήρξε βράχος και στήριγμα, υπάρχει και ο Γιώργος, ο αδερφός του Δημήτρη! Και όλοι εμείς…
Ξέρω ότι εκεί που πάει ο Δημήτρης θα συναντήσει και τον Θόδωρο τον Νάνο, τον τρίτο μας αδερφό, φίλο και συνέταιρο – συμπαραστάτη από το πρώτο μας ξεκίνημα έως το τέλος, που έφυγε κι αυτός νέος πριν σχετικά λίγο καιρό!
Η ζωή πλέον είναι πιο φτωχή χωρίς τα πρόσωπα εκείνα που σημάδεψαν μια μακρά διαδρομή 32 χρόνων! Από το 1991 που όλοι μαζί γνωριστήκαμε, μέχρι την ώρα τούτη του μοιραίου χωρισμού!
Στο μυαλό μου όμως, στην ψυχή μου, στην καρδιά μου και στη σκέψη μου, ο Δημήτρης, (όπως και ο Θόδωρος) θα είναι πάντα εκεί! Ζωντανός! Γιατί πεθαίνεις πραγματικά μόνο όταν οι «δικοί σου» άνθρωποι σε ξεχάσουν!
Καλό ταξίδι αδερφέ μου Δημήτρη, καλό ταξίδι …
