Οφείλω να ομολογήσω ότι πρώτη φορά, τόσα χρόνια στο ρεπορτάζ, βλέπω θεσμική συμπεριφορά όπως αυτή των εργολάβων!
Από τη μία πλευρά οι μεγάλοι εργολάβοι της χώρας καυχώνται και επαίρονται ότι παίρνουν το ένα μετά το άλλο όλα τα μεγάλα έργα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ το καθένα εξ αυτών και μάλιστα με εκπτώσεις πολύ χαμηλές στις διαγωνιστικές διαδικασίες, της τάξης έως του 10%, που είναι εύλογες την ώρα τούτη και δεν δυναμιτίζουν ούτε υπονομεύουν την καλή εκτέλεση του έργου… Αντιθέτως θα έλεγα!!!
Και από την άλλη γκρινιάζουν ότι τα έργα δεν βγαίνουν, οι τιμές των πρώτων υλών και των οικοδομικών υλικών έχουν εκτιναχθεί, το κόστος κατασκευής έχει πάει στα ύψη και ούτω καθ’ εξής!
Αδιαμφισβήτητα θα συμφωνήσω με την ανάλυση της συγκυρίας, την οποία άλλωστε κάνουν και δίνουν στη δημοσιότητα τα θεσμικά όργανα των εργοληπτικών εταιριών!
Εκείνο επομένως που διερωτώμαι είναι, ότι αφού η συγκυρία, η ακρίβεια και οι τιμές έχουν κάνει τα έργα να μην βγαίνουν, προς τι λοιπόν οι τυμπανοκρουσίες και οι φανφάρες του τύπου ότι πήραμε αυτό το έργο, παίρνουμε και το άλλο!
Προς τι αλήθεια οι βαρύγδουπες ανακοινώσεις περί ανεκτέλεστου δισεκατομμυρίων, όταν την ίδια στιγμή από μόνοι τους οι εργολάβοι ομολογούν ότι τα έργα «δεν βγαίνουν»;
Προφανώς το μόνο που αποσκοπούν, πέραν του ανεκτέλεστου και των συμβάσεων που αποτελούν εργαλεία εξεύρεσης ρευστότητας και χρηματοδοτήσεων από τις τράπεζες, είναι να ενισχύουν την εικόνα και τις προσδοκίες στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου!
Όπου ούτως ή άλλως οι κατασκευαστικοί – και όχι μόνο- όμιλοι έχουν μπει στο κάδρο των ξένων, είναι «της μόδας» (λόγω και της εμπλοκής τους στον τομέα της Ενέργειας για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς) και σε κάθε περίπτωση έχουν μπροστά τους όλο το μέλλον και όλες τις πραγματικές προοπτικές …
