Βασιλική Σουλαδάκη: Οι καταλήψεις και η αναξιοπρέπεια ως κανονικότητα
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως μαθήτρια οι καταλήψεις ήταν στο βασικό μενού σχεδόν κάθε χρόνο.
Κάποιοι αποφάσιζαν να κλείσουν τα σχολεία με το έτσι θέλω και να στερήσουν τα μαθήματα από εκείνους που είτε δεν είχαν χρήματα για να πάνε σε ιδιωτικά σχολεία, αλλά και από εκείνους που σε τελευταία ανάλυση είχαν επιλέξει τη δημόσια παιδεία γιατί ίσως από ρομαντισμό πίστευαν ακόμη σε αυτήν.
Ακόμα θυμάμαι τις καταλήψεις εκείνης της εποχής.
Μερικοί είχαν καταστρέψει αρκετά θρανία, πετώντας τα στο προαύλιο, άλλοι έκαναν πάρτι με φωτιές και αλκοόλ και η συντριπτική πλειοψηφία έκανε κοπάνα.
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά οι νοοτροπίες δεν άλλαξαν. Δυστυχώς στο όνομα του μικροκομματικού οφέλους τα παιδιά γίνονται πιόνια εκείνων που πολλές φορές, έχοντας λύσει όλα τα οικονομικά τους προβλήματα και ενώ τα δικά τους παιδιά φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία, εκμεταλλεύονται με τον πιο χυδαίο τρόπο τους μαθητές καταδικάζοντάς τους αφενός στην αμάθεια και αφετέρου εγκλωβίζοντάς τους σε μια πραγματικότητα που αφορά τα στενά γεωγραφικά όρια της Ελλάδας και δεν έχει σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης που προοδεύουν κυρίως λόγω της παιδείας που προσφέρουν.
Παιδιά που μεγαλώνουν με την αντίληψη ότι έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς καμία επίπτωση και –το χειρότερο– χωρίς επαφή με τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας όταν με το καλό τελειώσουν το σχολείο.
Το είδαμε και με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στις πανελλήνιες.
Μετά η ίδια αντίληψη συνεχίζεται και στο πανεπιστήμιο και τελικά πολλοί γύρω στα 22 αντιλαμβάνονται πως, αν δεν πάρουν ένα μεταπτυχιακό και από ένα ξένο πανεπιστήμιο, το μόνο μέλλον που τους περιμένει είναι μια κουτσοδουλειά των 600 ευρώ και να λένε και ευχαριστώ.
Χαμένα χρόνια και με πτυχία χωρίς καμία αξία πλην εξαιρέσεων.
Ένα προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα και ένα κομματικό σύστημα που συντηρούν αυτήν την κατάντια. Κι έτσι στο τέλος οι επιλογές είναι ελάχιστες.
Ή κάποιος αποφασίζει να κάνει μεταπτυχιακό εκτός Ελλάδας και να παραμείνει εκεί αναζητώντας εργασία ή να παραμείνει στην Ελλάδα και να παρακαλάει να βρει δουλειά με μέσο, να αισθάνεται μονίμως ότι χρωστάει χάρη σε μια γνωριμία και να μη πιστεύει ποτέ ότι πραγματικά άξιζε για αυτό και τον προσέλαβαν.
Δηλαδή να μάθει να ζει χωρίς αξιοπρέπεια και αυτό να θεωρεί ότι είναι κανονικότητα.
Αυτή τη λογική της αναξιοπρέπειας εξυπηρετούν όσοι από κομματικό όφελος υποστηρίζουν για ακόμη μια χρονιά τις καταλήψεις στα σχολεία.
