Βασιλική Σουλαδάκη: Σταματήστε το Facebook να κατέβω
Το τελευταίο διάστημα έχω σκεφτεί πολλές φορές να κλείσω τους λογαριασμούς που έχω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το έχω επιχειρήσει στο παρελθόν για κάποιους μήνες, αλλά επανήλθα θεωρώντας ότι είναι και ένα μέσο για να προβάλλουμε αυτά που γράφουμε. Βέβαια, διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι ασχολούνται συνήθως μόνο με τις σαχλαμάρες που γράφω κατά καιρούς για πλάκα.
Παρατηρώ μια τάση που επικρατεί όλο και περισσότερο, για απόλυτες απόψεις καθώς και έναν απίστευτο και αδικαιολόγητο ναρκισσισμό.
Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κορωνοϊός είναι μια «μούφα» που επινόησαν σκοτεινοί κύκλοι για να μας μαντρώσουν και να μας υποδουλώσουν με το τσιπάκι του Bill Gates! Άλλοι καταδικάζουν ολόκληρους κλάδους, ζητάνε απολύσεις! Ναι, απολύσεις όταν γνωρίζουμε το μέγεθος της οικονομικής κρίσης που έρχεται.
Έτσι απλά.
Χωρίς να σκεφτούν τον αντίκτυπο στις ζωές των ανθρώπων που θα μείνουν άνεργοι.
Επίσης, αυτές τις μέρες μας έχουν βγει από τις τρύπες τους όλοι όσοι κάνουν πλακίτσα με τις φεμινίστριες, με τα περί σεξισμού και με την πολιτική ορθότητα.
Βέβαια, όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι δεν έχουν βρεθεί στη θέση μιας γυναίκας ή ακόμα χειρότερα ίσως θεωρούν τις χοντράδες που ξεστομίζουν πολύ πετυχημένες και ότι οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να τους ανέχονται!
Δεν έχουν ιδέα τι θα πει ψυχολογική κακοποίηση, σωματική κακοποίηση.
Μιλάνε εκ του ασφαλούς και πετάνε τις αρλούμπες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η χειρότερη κατηγορία, όμως, είναι όσες γυναίκες υποστηρίζουν αυτόν τον χυδαίο σεξιστικό «χιούμορ». Βρισκόμαστε στο 2020 και ακόμα πιστεύουν ότι μια γυναίκα ολοκληρώνεται εφόσον βρει κάποιον και τον «κουκουλώσει». Μια γυναίκα δηλαδή αποκτά υπόσταση μέσω κάποιου άλλου. Ένας μόνιμος και αρρωστημένος ετεροκαθορισμός.
Οποιαδήποτε διεκδικεί κάτι διαφορετικό, αυτόματα σημαίνει ότι έχει απορριφθεί.
Ότι ενδεχομένως δεν έχει ικανοποιητική σεξουαλική ζωή (το ακούμε συνέχεια) και άλλες τέτοιες αφόρητες αηδίες που ανήκουν σε άλλες εποχές.
Εν ολίγοις σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να διαγράψω οριστικά αυτήν τη φορά ό,τι λογαριασμό έχω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή εναλλακτικά να μείνω με ελάχιστα άτομα που γνωρίζω προσωπικά, τα σέβομαι και δεν την έχουν ψωνίσει.
Για να παραφράσω ένα απόφθεγμα του Ουμπέρτο Έκο:
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες απίθανων τύπων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ...
Σε τελευταία ανάλυση, γιατί να σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο (που μάλιστα είναι περιορισμένος ούτως ή άλλως αφού είμαστε θνητοί) για να ασχολούμαστε με άτομα που υπό άλλες συνθήκες θα αγνοούσαμε και την ύπαρξή τους;
