Η (επώδυνη) απουσία μιας «ομιλούσας» Εκκλησίας στα χρόνια της εθνικής τραγωδίας των μνημονίων
Η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης των τελευταίων ετών έζησε το διαρκές ατύχημα της ένδειας ηγετικών προσωπικοτήτων. Της παρακμής της απουσίας. Από την πολιτική, μέχρι την οικονομία, και από τον λεγόμενο πνευματικό κόσμο μέχρι την Εκκλησία η Ελλάδα της κρίσης είναι μία ορφανή χώρα.
Μία χώρα η οποία κοιτάζει γύρω της με απόγνωση και αδυνατεί να φρενάρει την αγωνία της αναζήτησης σε εκείνους που θα την έπαιρναν από το χέρι προκειμένου να την οδηγήσουν πέρα και μακριά από την εθνική κρίση. Από την εθνική τραγωδία των μνημονίων.
Με αφορμή τον πρόσφατο εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε λίγο περισσότερο στην παρουσία της Εκκλησίας. Ή μάλλον, στην «απουσία» της. Μία Εκκλησία, η οποία, στα χρόνια της εθνικής καταστροφής της διαρκούς κρίσης, λειτούργησε ως ένας από τους μεγάλους επιταχυντές του εθνικού αδιεξόδου, ενώ θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο λυτρωτικής λύσης.
Άλλωστε, ανεξαρτήτως του πόσο παραδέχονται αρκετοί ότι διατηρούν σχέση και επαφή με την πίστη, η κοινωνία μας διατηρεί τη συγκεκριμένη έννοια βαθιά ριζωμένη μέσα της. Ακόμη και σε περιπτώσεις κατά τις οποίες οι λειτουργοί της αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων, η καρδιά δακρύζει κάθε φορά που βρίσκει το κουράγιο να επιτρέψει στα μάτια να κοιτάξουν εκεί ψηλά.
Σε αυτά τα δύσκολα και επώδυνα χρόνια της κρίσης, η Εκκλησία δεν κατάφερε να συντονίσει τον βηματισμό της με τις ψυχικές προτεραιότητες μιας κοινωνίας, η οποία διψούσε για πνευματική στοργή. Ελάχιστοι ιεράρχες όρθωσαν ανάστημα. Και όσοι επιχείρησαν να το κάνουν το έκαναν διστακτικά, χωρίς να κατανοούν τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας, η οποία αναζητεί κάτι περισσότερο και πιο ουσιαστικό από συσσίτια και αγαθοεργίες. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Στα χρόνια του μακαριστού Χριστόδουλου η Εκκλησία ήταν παρεμβατική. Όπως θα έπρεπε και οφείλει να είναι. Φυσικά, οι δήθεν και αυτοαποκαλούμενοι «εκσυγχρονιστές» και «προοδευτικοί», έσπευσαν να κακοποιήσουν εκείνη την περίοδο. Και να επιχειρηματολογήσουν υπέρ μιας Εκκλησίας σιωπηλής. Τρομαγμένης. Περιθωριοποιημένης. Έτσι, το κενό που άφησε η Εκκλησία επιχειρούν να το καλύψουν άλλα... εθνικά ατυχήματα. Τα άκρα και οι ακρότητες. Οι υστερίες και οι κήρυκες εθνικού διχασμού, που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα, με κοινό στοιχείο ταυτότητας την αλλεργία προς τη μετριοπάθεια. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το ασυγχώρητο της φοβικής προσέγγισης και συμπεριφοράς της σημερινής Εκκλησίας και πολλών ιεραρχών. Κρύφτηκαν από την κοινωνία. Κρύφτηκαν από τις πραγματικές εθνικές προτεραιότητες. Κρύφτηκαν από την Ιστορία. Εξαίρεσαν τον εαυτό τους από το φως. Εκείνο που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι.
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
