Ελλάδα, μια «χαλασμένη» χώρα, παραδομένη στον εθνικό διχασμό
Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης, δημοσιογράφος, σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
Η Ιστορία έχει, μεταξύ άλλων, μια εξαιρετικά αρνητική συνήθεια. Να μας θυμίζει όσα θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει. ’Η δεν προετοιμάσαμε εγκαίρως. Γι αυτό και υποστηρίζει με θέρμη, πάθος και εκνευριστική συνέπεια ότι, το μέλλον ανήκει σε όσους το προετοιμάζουν. Με μέτρο, σύστημα και προοπτική.
Είναι βέβαια προφανές ότι η σχετική παρότρυνση - προτροπή απευθύνεται σε άλλα έθνη. Το δικό μας, όσο ιστορικό και περήφανο κι αν υπήρξε στο παρελθόν, δεν διακρίθηκε ποτέ για το συγκριτικό πλεονέκτημα της αρετής της πρόληψης. Του σχεδίου. Της προετοιμασίας. Κάπως έτσι πολύ συχνά δεν αντέχουμε τον πειρασμό να μη μιζεριάζουμε για όσα θα μπορούσαμε να έχουμε πετύχει. Να μελαγχολήσουμε για χαμένες ευκαιρίες, μικρές και μεγάλες. Να αναρωτηθούμε τι θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά. Οι τρέχουσες μέρες συμπίπτουν με τη συμπλήρωση 14 ετών από το απέραντο ελληνικό καλοκαίρι του 2004. Και την κορύφωσή του με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Ο πρόλογος εκείνου του μέλλοντος γράφτηκε στις 13 Αυγούστου του 2004. Παρασκευή και 13 για τους προληπτικούς. Στην τελετή έναρξης των αγώνων.
Μια επέτειος, η οποία εκ των πραγμάτων λειτουργεί ως μεγάλος επιταχυντής της μνήμης προς τη... μελαγχολία. Εκείνες τις μέρες, σε εκείνη τη φορτισμένη συγκυρία, η Ελλάδα έμοιαζε προορισμένη να γυρίσει σελίδα. Να κάνει ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Να αφήσει πίσω της την εθνική παρακμή της οκταετίας Σημίτη, της εποχής της εθνικής λεηλασίας, στην οποία μπήκαν οι βάσεις για την εθνική χρεοκοπία της άνοιξης του 2010 στο Καστελλόριζο, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου.
Είχαμε μια μεγάλη ευκαιρία να ξαναπιάσουμε το νήμα με τον σκανδαλισμό του ευρωπαϊκού πεπρωμένου μας. Ως η χώρα που, χάρισε στην Ευρώπη το όνομά της και εντάχθηκε στην κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια ως «το 10 το καλό». Φυσικά και δυστυχώς κανένα από τα παραπάνω σενάρια της ελπίδας δεν υλοποιήθηκε. Αντιθέτως, όχι απλά δεν μείναμε στάσιμοι, αλλά διολισθήσαμε στη φθορά της παρακμής. Η Ελλάδα χρεοκόπησε οικονομικά, αξιακά και κυρίως σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας. Τα τελευταία 8 χρόνια η πατρίδα μας βιώνει μια πρωτόγνωρη και αδικαιολόγητη κρίση, σύνθετη, πολυεπίπεδη και επίμονη, αδυνατώντας να διαμορφώσει στοιχειωδώς τον κατάλληλο ζωτικό χώρο προκειμένου να σχεδιάσει μια ρεαλιστική διαδρομή υπέρβασης της εθνικής παρακμής. Η σημερινή Ελλάδα, στη σκιά και της ανείπωτης τραγωδίας των πυρκαγιών, είναι μια «χαλασμένη» χώρα. Η οποία τρέχει πίσω από την ηχώ της προσδοκίας του 2004. Λαχανιασμένη και εξαντλημένη. Απογοητευμένη και με συρρικνωμένη αυτοκυριαρχία. Μια χώρα η οποία επέτρεψε σε άκρα, ακρότητες και υστερικούς, σε κήρυκες μίσους και διχόνοιας να κυριαρχήσουν στον δημόσιο διάλογο. Εδραιώνοντας συνθήκες διαρκούς και ανατροφοδοτούμενου εθνικού διχασμού. Όπως συνέβη σε πλείστες περιπτώσεις στην ιστορική διαδρομή του έθνους μας. Και κάθε φορά το τίμημα ήταν πιο οδυνηρό από την προηγούμενη.
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
