Οι συντάξεις ως διαχωριστική γραμμή
Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης, δημοσιογράφος, σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
Η ανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού εκκινεί από την αφετηρία της διόρθωσης των αδικιών απέναντι σε εκείνους που έχουν πληγεί περισσότερο. Για την Ελλάδα της εθνικής καταστροφής των μνημονίων, της διαρκούς παρακμής που συνόδευσε την έναρξη της εποχής της κρίσης, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου υπέγραψε την ανάκληση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, την άνοιξη του 2010 στο Καστελόριζο, ένα τέτοιο σημείο καμπής είναι η προσέγγιση και διαχείριση του θέματος των συντάξεων. Επειδή διατρέχει οριζόντια γενιές και συγκυρίες. Αφορά το παρελθόν, εγκλωβίζει το παρόν, σκοτεινιάζει το μέλλον.
Στην Ελλάδα της κρίσης, αν εξαιρέσει κανείς «νεόγερους» και ανεπαγγέλτους οι οποίοι περιφέρουν την υστέρησή τους στον δημόσιο βίο, όποιος περπατάει στην κοινωνία ως ενεργό κύτταρό της και όχι ως... φιλοξενούμενος ή περιστασιακός βαδιστής κατανοεί μια αλήθεια άβολη αλλά και εκκωφαντική συνάμα. Με μια οικονομία συνδεδεμένη πλήρως με τον δημόσιο τομέα και τις... επιχορηγήσεις του, όπως και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις, σε συνδυασμό με το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων και τον εξοργιστικό κυνισμό πολιτικού προσωπικού και ψευδο-ελίτ της αγοράς, οι συνταξιούχοι εξελίχτηκαν καθ’ όλη την περίοδο της οκταετούς τρέχουσας κρίσης σε ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Και της οικονομίας. Το εισόδημα του συνταξιούχου, στήριξε τον ίδιο, τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Τρεις γενιές Ελλήνων, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με το δέος της φτωχοποίησης, της αδικίας, του κλονισμού της αξιοπρέπειάς τους.
Οι συνταξιούχοι εξελίχτηκαν στα διαρκή θύματα αυτής της κρίσης. Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και σωρευτικό κανιβαλισμό της ζωής τους. Εκείνων που στήριξαν τη χώρα. Την κοινωνία. Το δικό τους παρόν, που έγινε δικό μας μέλλον. Και για τους οποίους λίγοι αφιερώνουν έστω και μισή καλή κουβέντα. Επιβεβαιώνοντας τη σκανδαλιστική απουσία συναισθηματικής νοημοσύνης για τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, αλλά και εκπροσώπων της οικονομικής ζωής, των τεχνών και των γραμμάτων. Όλων εκείνων, που ως μοιραίοι και άβουλοι, ακριβώς όπως τους είχε περιγράψει ο Βάρναλης, θυμίζουν... μετατραυματικό σφάλμα για την εθνική διαδρομή μιας ιστορικής, περήφανης και αξιοπρεπούς χώρας. Το θέμα των συντάξεων λειτουργεί ως διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη σωστή και στη... λάθος πλευρά της Ιστορίας. Όσοι σφυρίζουν αδιάφορα το προσεγγίζουν μικροκομματικά ή αρνούνται να συμμετάσχουν στην εθνική σταυροφορία για διόρθωση μιας υπερκομματικής αδικίας σε βάρος των συνταξιούχων επιλέγουν, συνειδητά ή λόγω των θνησιγενών ορίων στα οποία μπορεί να φτάσουν το μυαλό και η καρδιά τους, να βρεθούν στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Δυστυχώς για εκείνους δεν θα τους κρίνει αυστηρά και απαξιωτικά ο ιστορικός του μέλλοντος. Θα τους κρίνουν οι τρέχουσες γενιές των Ελλήνων. Αυστηρά. Καθημερινά. Και φυσικά στην κάλπη.
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
