Μια χώρα παραδομένη ξανά στον εθνικό διχασμό
Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης, δημοσιογράφος, σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
Όταν τα πράγματα αλλάζουν, αλλάζει η στάση μας απέναντι στα πράγματα, συνήθιζε να λέει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, επιχειρώντας να τεκμηριώσει την αναγκαιότητα να προσαρμόζονται πολιτικοί, κοινωνίες και έθνη στις επικαιροποιημένες συγκυρίες, χωρίς η στάση τους αυτή να διολισθαίνει στην απαξίωση της... κυβίστησης.
Φυσικά, ο εμβληματικός Κρητικός πολιτικός υπήρξε ταυτόχρονα το ήμισυ των πρωταγωνιστών του βαθέος εθνικού διχασμού, τον οποίο βίωσαν οι κοινωνίες της εποχής, με τον Βενιζέλο στο ένα άκρο του... ρινγκ και τους φιλοβασιλικούς στο άλλο. Περί εθνικού διχασμού, λοιπόν. Το προβληματικό γονίδιο που σεργιανίζει στην ιστορική διαδρομή του έθνους μας, και μεταφέρεται, σχεδόν ανέπαφο και αναλλοίωτο, από γενιά σε γενιά.
Λες και αναζητούμε ευκαιρία να... σκοτωθούμε μεταξύ μας. Από τα πολύ αρχαία χρόνια, στα λιγότερα αρχαία, στα σύγχρονα, στα νεότερα, στις μέρες μας... Η Ελλάδα, σε κάθε εκδοχή του ιστορικού αποτυπώματός της, φαντάζει μια χώρα παραδομένη στην ανελέητη, στα όρια της... αυτονόητης, προδιάθεσης της κοινωνίας μας να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο.
Πολλές φορές μάλιστα, όταν ο «αντίπαλος» δεν είναι προφανής ή... ευδιάκριτος, ο «πόλεμος» κηρύσσεται... στον εαυτό μας. Συνηθέστατα, άλλωστε, ο εχθρός βρίσκεται εντός των πυλών και για εμάς τους ίδιους. Στην καρδιά και στο μυαλό μας. Με αφορμή την εθνική εκκρεμότητα του Σκοπιανού, καταφέραμε πάλι να διολισθήσουμε στα πρόθυρα του εθνικού διχασμού. Την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Όταν, μετά από τα 8 χρόνια της εθνικής καταστροφής των μνημονίων, οι άλλοτε εταίροι και νυν... κυρίως (αν όχι μόνο) δανειστές δείχνουν αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να αφαιρέσουν την ηχώ της χώρας μας από την καθημερινότητα των δικών τους προβλημάτων.
Σε αυτήν ακριβώς την τόσο κρίσιμη και οριακή συγκυρία χωριστήκαμε και πάλι. Διχαστήκαμε. Από τη μια οι «προδότες», από την άλλη οι «πατριδοκάπηλοι». Χωρίς... μέση κατάσταση κανονικότητας και αυτοπροσδιορισμού. Μια χώρα και μια κοινωνία χωρίς τον αναγκαίο για την επιβίωση και μακρημέρευση ζωτικό χώρο της νηφαλιότητας, της μετριοπάθειας, της σύνεσης και της συναντίληψης. Μια χώρα παραδομένη στην υστερία των άκρων. Την επικίνδυνη υστερία των επικίνδυνων άκρων. Μια χώρα καταδικασμένη σε... μόνιμο εμφύλιο με τον δικό της «κακό εαυτό».
Θλίψη. Μιζέρια. Μελαγχολία. Παρακμή.
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
