Πότε θα χάσει την ηγεμονία του το... «κόμμα του μνημονίου»;
ημοσιογράφος, σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας
Από την άνοιξη του 2010 και την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου στο πρώτο και μοιραίο μνημόνιο που διαμόρφωσε το πλαίσιο για την εθνική τραγωδία της συνέχειας, οι πολιτικές δυνάμεις αποδείχτηκαν σε συντριπτικά πληθυντικό βαθμό κατώτερες των περιστάσεων. Η μερική ανάκληση της εθνικής αυτοδιάθεσης, η φτωχοποίηση της κοινωνίας, η ανάσχεση της φυσικής ροής της εξέλιξης προς το μέλλον, η επικράτηση της αδικίας έναντι κάθε έννοιας δικαίου λειτούργησαν προσθετικά και σωρευτικά για να απογυμνωθεί η σπονδυλική στήλη του πολιτικού συστήματος. Μια κοινωνία που πάσχιζε να βρει νησίδες ασφαλείας, για να ακουμπήσει την απόγνωσή της και να δοκιμάσει δειλά αλλά επίμονα αν μπορεί να αρχίσει και πάλι να ονειρεύεται, βρέθηκε ορφανή από φυσική ηγεσία. Στην πολιτική, στην Εκκλησία, στην οικονομία, στις τέχνες και στα γράμματα μεταξύ του λεγόμενου πνευματικού κόσμου απουσίαζαν οι προσωπικότητες που θα διέθεταν το ειδικό βάρος τους ως αντιστάθμισμα της φθοράς. Θα λειτουργούσαν ως το ισοδύναμο για να φρενάρουμε την παρακμή.
Έτσι, το εκλογικό σώμα συρρικνώθηκε απογοητευμένο και το πολιτικό προσωπικό που παίρνει πιστοποιητικό γέννησης από το μαιευτήριο της κάλπης, από το 2009 και μετά είναι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση χειρότερο του προηγούμενου. Οι παραπάνω διάσπαρτες παράμετροι ανάλυσης των δεδομένων εξηγούν κατά ένα μεγάλο μέρος την εθνική κακοδαιμονία της αδυναμίας να αφήσουμε πίσω την κρίση. Με όρους ρεαλιστικής, απτής πραγματικότητας και όχι... ημερολογιακής λήξης του προγράμματος. Αυτά τα χρόνια κεντρικό εθνικό μειονέκτημα ήταν η απουσία συναίνεσης που συνεχίζεται σκανδαλωδώς και προφανώς θα συνεχιστεί στο ορατό μέλλον, από τη στιγμή που στον δημόσιο λόγο κυριαρχεί η κακοφωνία (υστερίας) των κομιστών μιας ακραίας και ανήθικης ρητορικής εθνικού διχασμού. Υπάρχει ωστόσο κάτι πολύ πιο επικίδυνο: Η «συναίνεση» στο... κόμμα του μνημονίου. Στη βουλιμική υιοθέτηση κάθε λάθος πρότασης των εταίρων και δανειστών από όσους βρέθηκαν στη διακυβέρνηση της χώρας αυτά τα οκτώ χρόνια.
Οι επιμέρους λεπτομέρειες και ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις, μικρή σημασία έχουν. Το «κόμμα του μνημονίου». Οι δανειστές ως... εσωτερική πολιτική δύναμη της Ελλάδας της κρίσης από το 2010 μέχρι και σήμερα. Αν αυτή η ηγεμονία κλονιστεί, η Ελλάδα θα δικαιούται να προσδοκά σε ένα καλύτερο μέλλον. Τότε και μόνο τότε θα έχει έρθει πιο κοντά στο βλέμμα της καρδιάς, το παράθυρο στο φως, που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι...
Twitter@EmOikonomidis
Facebook: Manos Oikonomidis
