Η κούραση του να συμβιβάζεσαι με την επανάληψη του τίποτα
Γράφει η Βασιλική Σουλαδάκη, διεθνολόγος
Διαβάζοντας ένα άρθρο στη «Frankfurter Allgemeine Zeitung» με τίτλο «Τίποτα δεν πάει καλά στην Ελλάδα» θύμωσα. Θύμωσα πολύ γιατί έχω κουραστεί να μην είμαι περήφανη για τη χώρα μου. Γιατί έχω κουραστεί να διαβάζω περιγραφές στον ξένο Τύπο για μια περίπου τριτοκοσμική χώρα από οικονομικής άποψης χωρίς καμμία προοπτική, με κύρια χαρακτηριστικά της τη διαφθορά, την ευνοιοκρατία, το πελατειακό κράτος και τον νεποτισμό. Και κυρίως έχω κουραστεί να διαβάζω το συμπέρασμα ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αλλάξει τίποτα.
Θυμώνω γιατί γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες ικανότατοι άνθρωποι στη χώρα και πολλές χιλιάδες ακόμα που έχουν ήδη μεταναστεύσει γιατί δεν υπήρχε καμμία προοπτική για αυτούς εδώ. Εξοργίζομαι γιατί οι χιλιάδες ικανότατοι που έμειναν και παλεύουν καθημερινά πρέπει μονίμως να συμβιβάζονται με το γεγονός ότι κάποιοι άλλοι πιο «πονηροί» επιβιώνουν εις βάρος τους και ναρκοθετούν το μέλλον τους. Είναι αδιανόητο, την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη ασχολούνται με τις προκλήσεις της ψηφιοποίησης και το μέλλον του εργασιακού κόσμου και της βιομηχανίας, όλα στην Ελλάδα να περιστρέφονται γύρω από το να μη χαθεί ό,τι απέμεινε όπως ανέφερε το άρθρο.
Θα ήθελα επιτέλους να ζω σε μια χώρα της προόδου, των επενδύσεων, της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, σε μια χώρα που οι πολιτικοί δίνουν ελπίδα, αισιοδοξία και προοπτική, σε μια χώρα που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη γεωπολιτική αναβάθμισή της, σε μια χώρα που δίνει ξανά τη δυνατότητα στον Έλληνα πολίτη να πιστέψει ότι η Ελλάδα μπορεί. Θα ήθελα να αφήσω πίσω τη μόνιμη εξαπάτηση, το ψέμα, τη δημαγωγία, τον λαϊκισμό, τον βιασμό της δικαιοσύνης με παρακρατικούς θύλακες, τους πολιτικούς που όπως ο Αλέξης Τσίπρας δεν διστάζουν να υποθηκεύσουν όλη τη δημόσια περιουσία για 100 χρόνια, φτάνει να παραμείνουν μέχρι και το τελευταίο λεπτό στην εξουσία, σε βάρος του ελληνικού λαού.
Θέλω να ζω σε μια χώρα που να δίνεται η δυνατότητα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, σε μια χώρα που δίνει ξανά ελπίδα και προοπτική στη νέα γενιά, θέλω μια κυβέρνηση που να μπορεί να πάρει πίσω τα μέτρα σε βάρος της μεσαίας τάξης, σε βάρος των αγροτών, σε βάρος των συνταξιούχων, που να ξαναδίνει ελπίδα και προοπτική στην ελληνική κοινωνία. Ζητάω πολλά; Ανήκοντας στη λέσχη των αθεράπευτα ρομαντικών για να παραφράσω τον τίτλο από ένα βιβλίο του Ζαν Μισέλ Γκενασιά θέλω να ελπίζω πως όχι.
