Ο κορωνοϊός, πέραν όλων των άλλων δεινών, μας εξανάγκασε να αλλάξουμε τον τρόπο επικοινωνίας μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε, αυτούς που συναναστρεφόμαστε, δουλεύουμε, συνεργαζόμαστε και φίλους που κάνουμε παρέα.
Ο καθημερινός άνθρωπος, εδώ και χρόνια αναπτύσσει την «τηλε-διάσταση», ενώ παράλληλα προσπαθεί να αμυνθεί μπροστά στο φυσικό φαινόμενο, μονόπλευρης επικοινωνίας μέσω του Internet. Το όγδοο θαύμα μπορεί να άργησε, αλλά έχει ήδη συντελεσθεί από τον εικοστό αιώνα μετά από δουλειά αναρίθμητων ανθρωποετών και δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πρωτόκολλο επικοινωνίας που προέκυψε μετά από κοινές προδιαγραφές μεταξύ των κρατών. Είναι γεγονός ότι πλέον έχουμε εισέλθει για τα καλά σε ένα νέο πληροφοριακό κόσμο, όπου όμως τα βασικά δομικά του στοιχεία είναι διαρκώς μεταβαλλόμενα, με συνέπεια να δημιουργείται ένα απρόβλεπτο χάος από χρήσιμα προϊόντα και εφαρμογές. Έτσι, δημιουργείται ένας απρόβλεπτος κόσμος γύρω από τον άνθρωπο, που συνεπάγεται απρόβλεπτες μεταλλάξεις για τον ίδιο προσωπικά και τον κοινωνικό του περίγυρο.
Η ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών έχει επιφέρει ήδη σημαντικές αλλαγές στο περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας, που είναι η πεμπτουσία της ύπαρξής μας για την ανατροφή, την εκπαίδευσή και γενικά το μεγάλωμά τους, μέχρι να αυτονομηθεί είναι στην ουσία ο κεντρικός πυρήνας του ενδιαφέροντος κάθε οικογένειας. Στα τελευταία πενήντα χρόνια το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεγάλωσε η γενιά μου, μεταλλάχθηκε δραστικά. Από την απλή γειτονιά με τα χαμηλά σπίτια και τις χωμάτινες αλάνες, από τις λιγοστές εγκυκλοπαίδειες, από το σινεμά, από το μαζικό ποδόσφαιρο και το καθημερινό παιγνίδι στη γειτονιά, από απλές εκδρομές, από το σταθερό τηλέφωνο, φθάσαμε γρήγορα στη «ζωή του κοντρόλ» και του ενός κλικ, στην έξυπνη τηλεόραση με τα ατέλειωτα κινηματογραφικά έργα και εκπομπές, στους φιλάθλους που δεν πήγαν ποτέ σε γήπεδο, στο κινητό τηλέφωνο, στον υπολογιστή, που προσφέρει κάθε εγκυκλοπαίδεια και χιλιάδες πληροφορίες για τέχνη, εκπαίδευση, ενημέρωση, παιχνίδια και οτιδήποτε θα μπορούσε να καθηλώσει ένα παιδί για ώρες ατέλειωτες και τέλος στο Διαδίκτυο με τις ατέλειωτες διασυνδέσεις σε γνωστούς και αγνώστους ανεξαρτήτως φυσικού τόπου.
Ο παλιός ελεύθερος κόσμος του παιδιού, που του διασφάλιζε το προνόμιο της «μεστής εφηβείας», αντικαταστάθηκε πλέον από την καθημερινή προσήλωση στο κινητό του, καταβροχθίζοντας τον ελεύθερο χρόνο του και μετατρέποντάς το σε έναν «δρομέα της εφηβείας» με απώτερο στόχο κάποια επαγγελματική αποκατάσταση. Χάθηκε ο αργός ρυθμός της εφηβείας, χάθηκε ο βιολογικός χρόνος και ήρθε η εντατικοποίηση του χρόνου, η απομόνωση με τoν υπολογιστή, η επικοινωνία με το κινητό και η ψηφιακή βαρεμάρα. Έτσι, αντί τα παιδιά να απολαμβάνουν το φυσικό χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους τους, έχουν εγκλωβιστεί στον ηλεκτρονικό τους χρόνο. Αντί να χρησιμοποιούν την τεχνολογία, η τεχνολογία είναι αυτή που τους χρησιμοποιεί και τους δημιουργεί επικίνδυνο εθισμό με απρόβλεπτες συνέπειες για τη σωματική και ψυχική τους υγεία. Θύματα αυτού του ηλεκτρονικού εγκλωβισμού είναι κυρίως νέοι άνθρωποι, οι οποίοι, αντί να χρησιμοποιήσουν δημιουργικά το Διαδίκτυο για τις σπουδές τους, τη μόρφωσή τους, την ενημέρωσή τους, αναλώνονται είτε σε άσκοπες αναζητήσεις, είτε σε παιγνίδια ατομικά ή κοινωνικά. Τα τελευταία έχουν πλέον τους σκλαβωμένους πελάτες τους σε καθημερινή βάση και δεν τους αφήνουν να χαρούν τη ζωή τους. Το Διαδίκτυο δυστυχώς έχει γίνει θηλιά καθημερινής εξάρτησης και υποδούλωσης σε ατέρμονες αναζητήσεις χωρίς απτή και δημιουργική κατάληξη, οδηγώντας μάλιστα πολλές φορές στη «Διαδικτυο-κατάθλιψη». Για να είμαι όμως δίκαιος, για να μην πάθουμε άλλου είδους κατάθλιψη, στην προκειμένη κατάσταση που ζούμε με τον εγκλεισμό στα σπίτια μας λόγω κορωνοϊού, το Διαδίκτυο είναι μία διέξοδος για να περάσουμε τον χρόνο μας.
Ενδεχομένως, λοιπόν, μετά τους περιορισμούς από την πανδημία του κορωνοϊού και το «μπούχτισμα» από τη διαδικτυακή επικοινωνία μας, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε πάλι την ομορφιά της κοινωνικής ζωής μας και να περιορίσουμε το ψηφιακό μας ομοίωμα. Δυστυχώς, όπως ο κορωνοϊός, έτσι και η αλόγιστη χρήση του Διαδικτύου και των κινητών έχει εξελιχθεί σε καταστροφική επιδημία, που απλώνεται αδιάκριτα σε όλες τις ηλικίες και δημιουργεί εθισμό, με συνέπεια να έχουμε μεταλλάξεις στο DNA του πάσχοντα με απρόβλεπτες συνέπειες για την ζωή μας. Για να αντιμετωπίσουμε, λοιπόν, αυτό το φαινόμενο, θα πρέπει μετά την επόμενη ημέρα της περιπέτειας που ζούμε, να συνηθίσουμε πλέον να απενεργοποιούμε το κινητό μας σε κάθε συνάντηση με την οικογένεια και την παρέα μας στο καφέ, στην ταβέρνα για να σταματήσουμε πλέον να μοιραζόμαστε τη μοναξιά μας, μόνοι με το Διαδίκτυο, αλλά να αρχίσουμε να απολαμβάνουμε επιτέλους μαζί με ανθρώπους τη συντροφιά της παρέας μας.
