Η εκτίμηση ότι ο πρωθυπουργός είναι πιθανόν μέχρι το φθινόπωρο του 2020 να αιφνιδιάσει με πρόωρες διπλές εκλογές κερδίζει συνεχώς έδαφος στον ΣΥΡΙΖΑ. Ηγετικά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκτιμούν ότι αμέσως μετά την ψήφιση του νέου εκλογικού νόμου ανοίγει μία περίοδος μέσα στην οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κληθεί να πάρει μια κρίσιμη απόφαση. Είτε να κινηθεί προς την εξάντληση της τετραετίας (όπως συχνά υποστηρίζει), παίρνοντας το ρίσκο της αναπόφευκτης κυβερνητικής φθοράς, είτε να αιφνιδιάσει εκλογικά σε μία προσπάθεια «να κάψει» την απλή αναλογική και να κερδίσει ισχυρή αυτοδυναμία σε επαναληπτικές εκλογές.
Του Περικλή Σωτηρίου
Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ την Τρίτη ήταν ενδεικτική των σκέψεων του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Ο κ. Μητσοτάκης αλλάζει τον εκλογικό νόμο γιατί πιστεύει ότι έτσι θα ευνοήσει τον ίδιο και το κόμμα του. Με περίσσευμα αλαζονείας, θεωρεί ότι επειδή κέρδισε βασισμένος στη πολιτική απάτη και στη διαστρέβλωση μια φορά τις εκλογές θα τις κερδίσει ξανά και ξανά. Σκάβοντας όμως τον λάκκο της απλής αναλογικής, παραβλέπει τη μεγάλη πιθανότητα να πέσει μέσα ο ίδιος στον λάκκο που αυτός έσκαψε. Θα του συνιστούσα να μην προτρέχει. Γιατί οι επόμενες εκλογές με απλή αναλογική μπορούν να δώσουν κυβερνητική λύση. Απλά αυτή δεν θα τον περιλαμβάνει, γιατί πρέπει να είναι –και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είναι– προοδευτική και δημοκρατική λύση» τόνισε ο Αλέξης Τσίπρας δείχνοντας, έτσι την πρόθεση να μην επιτρέψει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να προχωρήσει τον σχεδιασμό του.
To ερώτημα μετά από αυτή την δήλωση είναι απλό; Με ποιον σκέφτεται ο Αλέξης Τσίπρας να σχηματίσει μία μεγάλη πλειοψηφία και μάλιστα σε περιβάλλον ψήφου με απλή αναλογική; Και αν θα μπορούσε να τα βρει με το ΜΕΡΑ25 –με τον Βαρουφάκη δεν λένε ούτε καλημέρα– επειδή θεωρείται όμορο κόμμα, με το ΚΙΝ.ΑΛΛ. πώς θα μπορούσε να κάνει μία συμμαχία την ώρα που υπάρχει ανοικτή διαμάχη για την κυριαρχία στην Κεντροαριστερά Παράταξη; Οι επιτελείς του Τσίπρα εκφράζουν μεγάλη αβεβαιότητα ως προς την κατεύθυνση αυτή με μία μόνο υποσημείωση. Θεωρούν, όπως και ο Αλέξης Τσίπρας, ότι η κατάσταση στο μεταναστευτικό μπορεί να αποβεί μοιραία για το κυβερνητικό στρατόπεδο και να δημιουργηθεί ένα κόμμα στα δεξιά της νέας δημοκρατίας το οποίο θα τραβήξει κόσμο και κυρίως βουλευτές που αυτήν τη στιγμή οι περιφέρειές τους πλήττονται από την μετεγκατάσταση μεταναστών από τα νησιά στην ενδοχώρα. Με άλλα λόγια, ποντάρουν σε ένα κόμμα τύπου Καμμένου υπολογίζοντας ότι σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαν να συμπράξουν μαζί τους. Ωστόσο, αυτό που φαίνεται για την ώρα ακατόρθωτο είναι η περίπτωση προσέγγισης με την Φώφη Γεννηματά, παρόλο που μερικά στελέχη του ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν την ξορκίζουν εντελώς. Μία περίπτωση, βέβαια, είναι αυτή του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος βλέπει θετικά τέτοιες συνέργειες αλλά με αβέβαιο πραγματικό όφελος για την παράταξη που ανήκει.
Απρόβλεπτος ο Μητσοτάκης
Πάντως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι η στρατηγική Μητσοτάκη είναι αρκετά απρόβλεπτη. Ακολούθησε μία τακτική συναινετική στα μεγάλα θέματα ώστε να μην υπάρχει αντιπολίτευση, και μετά τον εκλογικό νόμο οι διπλές εκλογές θα βρουν απροετοίμαστο τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιαυτό και στις μεταξύ τους επαφές ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί ότι χρειάζεται μία εγρήγορση σε αυτή τη φάση και στην ανάδειξη όλων των θεμάτων που θα μπορούσαν να θίξουν το κυβερνητικό προφίλ του Μητσοτάκη. Εξωτερική πολιτική, προσφυγικό, ασφάλεια, εργασιακά είναι αυτή τη στιγμή τα ζητήματα στα οποία η αξιωματική αντιπολίτευση εκτιμά ότι η κυβέρνηση είναι περισσότερο τρωτή.
Επίσης ο Αλέξης Τσίπρας πιέζει και ποντάρει στην οριστική παύση της εσωστρέφειας και της εσωκομματικής σύγκρουσης ενόψει του Συνεδρίου της άνοιξης. Εδώ εντοπίζεται το δικό τους τρωτό σημείο, καθώς όσο πλησιάζουμε προς το Συνέδριο τόσο οι εσωκομματικές συγκρούσεις θα εντείνονται, θολώνοντας έτσι το αντιπολιτευτικό σήμα και δίνοντας, πιθανώς, ευκαιρία στην κυβέρνηση για αιφνιδιασμό.
Τα στοιχεία της νέας αντιπολίτευσης όπως θα τα εισηγηθεί ο Αλέξης Τσίπρας στο επόμενο Συνέδριο είναι τα εξής:
– Επαναρύθμιση της αγοράς εργασίας και η αύξηση του μισθού.
– Ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους.
– Προοδευτική φορολογική πολιτική υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας.
– Οικολογικό-πράσινο παραγωγικό μοντέλο.
– Πολιτική ασφάλειας μακριά από το δόγμα νόμος και τάξη.
– Φιλειρηνική εξωτερική πολιτική.
– Δημοκρατική και ανθρωπιστική διαχείριση του προσφυγικού.
