Σε αχαρτογράφητα νερά βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας μετά τα νέα δεδομένα των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, του προσφυγικού, της προεδρικής εκλογής και του εκλογικού νόμου. Η συνεχής αρνητική κριτική σε ζητήματα εθνικής πολιτικής δημιουργεί μεν μία διάθεση συσπείρωσης στο κόμμα, αλλά στην κοινωνία δημιουργεί διαφορετικά αντανακλαστικά. Άλλωστε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μία νέα κυβέρνηση με ευρεία αποδοχή που δείχνει ότι στα σοβαρά ζητήματα, ειδικά τα εθνικά ζητήματα, επιζητεί μία ευρεία συναίνεση ενώ το παράδειγμα του Αλέξη Τσίπρα, για παράδειγμα στην Συμφωνία των Πρεσπών, έδειξε ότι κινήθηκε μονομερώς χωρίς καμμία συνεννόηση.
Του Περικλή Σωτηρίου
Σύμφωνα με αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά τα πασοκογενή, ο πρόεδρος διακατέχεται από κάποιες εμμονές οι οποίες θα πρέπει να εκλείψουν για να προχωρήσει το κόμμα. Σημειώνουν χαρακτηριστικά την εμμονή του με το εκλογικό σύστημα και την απλή αναλογική. Η υπεράσπιση του εν λόγου συστήματος προκαλεί αστάθεια και δεν συνάδει με την λογική ενός κόμματος που πλέον βρίσκεται σε θέση επιρροής και εξουσίας. Αντιθέτως, αυτή η εμμονή δημιουργεί αποσυσπειρώσεις σε στελέχη που επιζητούν ρόλο και θέση στην Βουλή αλλά και στον κόσμο που μπορεί να έχει συγκεκριμένες πολιτικές προτιμήσεις αλλά δεν επιζητάει την αστάθεια, ειδικά σε μία περίοδο σταθεροποίησης από την μνημονιακή λαίλαπα.
Η επιμονή στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου
Η δεύτερη εμμονή του Αλέξη Τσίπρα έχει να κάνει με την προεδρική εκλογή και συγκεκριμένα με την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου και μόνο. Στον Αλέξη Τσίπρα προσάπτουν ότι προκειμένου να σπείρει έριδες στην Ν.Δ. ανάμεσα στα κορυφαία στελέχη προτείνει ένα πρόσωπο που αυτή τη στιγμή δεν έχει ευρεία αποδοχή. Πέραν αυτού, ο Αλέξης Τσίπρας έχει συσχετίσει την προεδρική εκλογή με την εξωτερική πολιτική αλλά αυτό είναι μόνο για συμβολικούς λόγους. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι υπόθεση ενός ατόμου και κυρίως η ελληνική διπλωματία στο σύνολό της εκφράζεται από το υπουργείο Εξωτερικών. Η εμμονή Τσίπρα με το πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου, άλλωστε, δεν φαίνεται να συγκινεί ούτε τον ίδιο τον Κώστα Καραμανλή, αφού έχει αποστασιοποιηθεί τελείως από όλες τις πολιτικές διεργασίες.
Δεν του βγαίνει το «χαρτί της δικαίωσης» των επιλογών του
Το μεγάλο αγκάθι όμως της ανάκτησης εμπιστοσύνης
στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε η προεδρική εκλογή ούτε όμως και το
εκλογικό σύστημα. Αυτό που δεν έχει πράξει ακόμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι
μία γενναία αυτοκριτική για τα μείζονα ζητήματα που χειρίστηκε σαν πρωθυπουργός
και ποτέ δεν θεώρησε ότι έκανε λάθη. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης
παίζει συνεχώς το χαρτί της δικαίωσης σε όσα εκείνος έπραξε κατά την διάρκεια
της θητείας του. Δεν είναι τυχαίο που βιάζεται να χαρακτηρίσει πολλά από αυτά
που γίνονται επί Μητσοτάκη δικά του δημιουργήματα, παρόλο που για παράδειγμα
στον EastMed ολίσθησε σε λάθος καθώς η
επινόηση του έργου ξεκίνησε από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Την έλλειψη αυτοκριτικής την έχουν σχολιάσει πάρα πολλά στελέχη μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα την έχουν θέσει ως προαπαιτούμενο για το πολυαναμενόμενο Συνέδριο του κόμματος πριν το Πάσχα. Η έλλειψη αυτή μαζί με την άρνηση του Α. Τσίπρα να τεθεί υπό την ετυμηγορία της βάσης του κόμματος, δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς σε πολλά στελέχη και είναι αυτή που συντηρεί την εσωκομματική αντιπολίτευση.
Το στοίχημα για το νέο μεγάλο ΠΑΣΟΚ
Η τέταρτη και τελευταία μεγάλη εμμονή του Αλέξη Τσίπρα είναι να δημιουργήσει το νέο μεγάλο ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο θεωρείται ότι είναι ένα στοίχημα που μέχρι τώρα δεν προσδίδει τίποτα στο ηγετικό του προφίλ αλλά πλέον το brand name θεωρείται φθαρμένο και ουσιωδώς ανενεργό. Την ίδια ώρα, η μεγάλη προσέλκυση στελεχών από το ΠΑΣΟΚ, ειδικά αυτών των στελεχών που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο και ήταν στελέχη του Γιώργου Παπανδρέου, δημιουργεί μεγάλες αντιπάθειες στην πτέρυγα των παλαιών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλουν το κόμμα να χάσει τον ριζοσπαστισμό του και να γίνει μία σοσιαλδημοκρατική νομενκλατούρα. Ήδη τα τύμπανα του πολέμου έχουν ηχήσει από διάφορα στελέχη, προερχόμενα από τους 53, αλλά και από άλλους συντρόφους που δεν αντέχουν να βλέπουν στο προσωπικό γραφείο του Τσίπρα τους νέους κολλητούς του, όπως π.χ τον Γιάννη Ραγκούση και την Ρεγγίνα Βάρτζελη.
