Θα μπορούσε να είχε γίνει πιλότος σε αγώνες ταχύτητας. Η σκέτος πιλότος, σε αεροπλάνα. Ή πιλότος σε αεροπλάνα που κάνουν επιδείξεις. Ή κασκαντέρ. Ή πεζοναύτης. Ή καουμποϊ. Ή απατεώνας. Ή σταρ του σινεμά. Τελικά, στα 50 χρόνια της ζωής του πρόλαβε να γίνει όλα αυτά μαζί. Και κάτι παραπάνω: ίνδαλμα. Ο ένας, μοναδικός και αμίμητος King of Cool. Το μεγάλο πρόβλημα με τον Στιβ Μακουίν είναι ότι δεν γίνεται να ασχοληθείς με την πάρτη του χωρίς να υποπέσεις σε χιλιοειπωμένα κλισέ. Η φιγούρα του έχει ποτίσει το σεντόνι της ποπ κουλτούρας σα σιδερότυπο. Ο μύθος του είναι πια αδιάβροχος κι ανεξίτηλος. Δεν τον διαπερνάς με τίποτα. Ούτε τον σβήνεις. Το πιο τίμιο που μπορείς να κάνεις είναι να συμφωνήσεις ότι ο τύπος ήταν ο ορισμός του cool. Και στα καπάκια να αναζητήσεις το επομενο κλισέ, που θα ορίζει κάπως αυτήν την ιδιότροπη έννοια του cool.
Κρίμα, πάντως. Γιατί ο ίδιος ο Μακουίν ήταν το ανεπιτήδευτο, ενστικτώδες αντίθετο του κλισέ. Ό,τι έκανε ήταν sui generis. Αυθεντικό. Ήταν πάντα ο μεγάλος αντιήρωας του Χόλιγουντ. Το αυθόρμητο προβοκατόρικο σταριλίκι του θα μπορούσε να συνοψιστεί σε εκείνο το πρωινό που πήγε κι έβαλε τα αποτυπώματα του έξω απ’ το Chinese Theater του Λος Άντζελες ανάποδα απ’ των υπολοίπων. Μετά απ’ αυτόν το έκαναν κι άλλοι. Αλλά η Ιστορία τους ειρωνεύτηκε. Ο Μακουίν είχε τον τρόπο του να καλοπιάνει την ειρωνεία. Σχεδόν πάντα την είχε με το μέρος του.
