Η Αειφορία και η διατήρηση του Περιβάλλοντος είναι ίσως το σοβαρότερο ζήτημα παγκοσμίως. Τα προβλήματα εστιάζονται στα στερεά και υγρά απόβλητα.Ανεξέλεγκτες χωματερές στερεών αποβλήτων, ποτάμια γεμάτα σκουπίδια, τα οποία καταλήγουν στις θάλασσες.
Στην Ελλάδα, το πρόβλημα είναι παλιό γιατί οι τοπικές Κοινωνίες παράγουν μεν τα σκουπίδια, δεν θέλουν όμως να λάβουν μέτρα για την διαχείριση τους, οι Κυβερνήσεις δεν ήθελαν να έλθουν σε αντιπαράθεση, οπότε το πρόβλημα διογκώθηκε και σήμερα δεν φαίνεται αρχή και τέλος.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή από το 1994 ξεκίνησε μία σειρά Νόμων και Οδηγιών προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Η ελλιπής γνώση, τα συμφέροντα και η συνήθεια να περιορίζεται το πρόβλημα σε αυτό που φαίνεται, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το βασικό πρόβλημαείναι τα πλαστικά και ειδικά οι σακούλες όπου συλλέγονται τα σκουπίδια.
Σήμερα έχουμε μία «δαιμονοποίηση» των πλαστικών, δημοσιεύματα, τηλεοπτικά spots, τέλη χρήσης σακούλας, στην συνέχεια στα πλαστικά μίας χρήσης, τα μπουκάλια. Είναι όμως έτσι;
Η όλη διαχείριση της κατάστασης στην Ελλάδα, έχει εμπλακεί μέσα σε αντικρουόμενα συμφέροντα, χωρίς να υπάρχει σοβαρό σχέδιο δράσης. Το ζήτημα του Περιβάλλοντος και των σκουπιδιών έχει μεταφερθεί εντέχνως, ως πρόβλημα των πλαστικών. Έτσι αντί να συζητάμε για την συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος, περιοριζόμαστε στην επιβολή οικονομικών μέτρων και σε μία λαϊκίστικηρητορεία, η οποία εξυπηρετεί το Raisond’etreοργανώσεων και Μ.Κ.Ο. που λειτουργούν σε συνθήκες αδιαφάνειας. Το σλόγκαν «ο ρυπαίνων πληρώνει» αντί να αναφέρεται στον καταναλωτή, έχει μεταφερθεί στο καθαρό προϊόν, με την «ΔιευρυμένηΕυθύνη Παραγωγού (EPR).
Η Ε.Ε., με χαρακτηριστική αργοπορία κατάλαβε ότι το ζήτημα είναι η Αειφορία, η διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, το ενεργειακό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Υπήρχε ανάγκη μετάβασης από μία ευθύγραμμη, προς την Κυκλική Οικονομία.
Τον Ιανουάριο του 2018, έθεσε σε διαβούλευση την Οδηγία περι Κυκλικής Οικονομίας, Ανακύκλωσης, Επαναχρησιμοποίησης των υλικών. Μάλιστα με βελτιωτική διόρθωση, δεν περιορίζεται πλέον μόνο στα Πλαστικά, αλλά σε όλα τα υλικά που επιδέχονται Ανακύκλωση, πλαστικό, χαρτί, γυαλί, αλουμίνιο.
Στην Ελλάδα όμως, όπου οι Μεταρρυθμίσεις είναι μόνο στα χαρτιά, Κυβέρνηση, Φορείς, Οργανώσεις και συμφέροντα, αρνούνται να δουν ότι το πρόβλημα της ρύπανσης ΔΕΝ είναι μόνο τα υλικά και προϊόντα, αλλά η υπερκατανάλωση, η αλόγιστη χρήση από πλευράς καταναλωτών και βέβαια η απαράδεκτη διαχείριση των στερεών και υγρών αποβλήτων (≤5%). Αυτό οδηγεί σε εισαγωγές ανακυκλωμένων υλικών αμφίβολης προέλευσης και σύνθεσης.
Η Ανακύκλωση είναι η λύση του προβλήματος για όποιον διαθέτει κοινό νου. Αυτή περιορίζει τα σκουπίδια, μειώνει την κατανάλωση ορυκτού πλούτου, μειώνει το ενεργειακό αποτύπωμα των παραγόμενων προϊόντων και βέβαια το περιβαλλοντικό αποτύπωμα των ανακυκλούμενων υλικών.
Πως μπορεί να γίνει σωστά η διαχείριση της Ανακύκλωσης;
Χρειάζεται Πολιτεία, Φορείς, Οργανώσεις και Επιχειρήσεις, εμπλεκόμενες στις διαδικασίες Ανακύκλωσης, να συνεργαστούν έτσι ώστε η Ανακύκλωση να ξεκινά από την πηγή (σπίτι, σχολείο, κατάστημα) να συνεχίζεται στους διαχειριστές των υλικών προς ανακύκλωση (Ε.Ο.Αν., Ε.Ε.Α.Α., Φο.Δ.Σ.Α., Κ.Δ.Α.Υ.) και να συλλέγεται σχετικά καθαρό, διαχωρισμένο προϊόν, το οποίο θα αγοραστεί από τους αποδέκτες των υλικών προς ανακύκλωση (επιχειρήσεις ανάκτησης).
Με την Ανακύκλωσηέχουμε θεαματική μείωση στερεών απορριμμάτων, μείωση χωματερών, καθαρό Περιβάλλον και θάλασσες.
* Σύρμος Δημήτριος
Δ. Ηλεκτρολόγος Μηχ. ΑΠΘ, ΜΒΑ, Πτ. Περιβάλλοντος ΥΠΕΧΩΔΕ
Πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Πλαστικών Ελλάδας
